105895

Na poziomie konwencjonalnym (tożsamość w roli), strategia indywidualistyczna uczy ustawicznego zabiegania o bycie najlepszym w skali, która jest już istnieje, maksimum dyscypliny wobec respektowania zasad i reguł. Gorliwość w afirmacji tych reguł. Ideałem będzie zmieszczenie się w ideale, horyzoncie oczekiwań społecznych ale zarazem bycie najlepszym. Znów blokada, jednostka konformizuję się jeszcze bardziej.

Strategia kolektywistyczna rozumiana jako wrażliwość na sygnały płynące od innych na poziomie 1 gdzie mamy sojusz z silniejszym, przy trosce o unikanie kar i zwycięstwo silniejszego z którym mamy umowę. Orientacja radarowa- wrażliwość na sygnały płynące od innych. Rezultatem tej strategii jest brak więzi ze słabszym ale zarazem ostrożność w swoim postępowania

Na poziomie konwencjonalnym strategia indywidualistyczna doprowadzi do uczestnictwa w rytuałach zbiorowości ale przy minimum własnego uczestnictwa, inicjatywy. Uległość wobec dyscypliny grupowej.

Obie te strategie prowadzą do rezultatów sprzecznych z założonymi. Strategia indywidualistyczna blokuje rozwój indywidualności na obu stadiach. Strategia kolektywistyczna blokuje rozwój wrażliwości społecznej i prowadzi do uległości wobec grupy.

Według pedagogiki krytycznej te strategie są określonymi teclinikami oddziaływania pedagogicznego. Tożsamość instytucji socjalizujących decyduje o poziomie socjalizacji. Wszystko zależy od tożsamości szkoły jako instytucji. Tożsamość to pewien pułap dopuszczania innego świata działań, który stanowi kontekst otoczenia, które już jest założone.