101604

. Ubezpieczeniu społeczne w prawie II RP. listowa o zabezpieczeniu społecznym

-    obejmowały ubezpieczenia:

-na wypadek choroby ( 1919). wszystkie grupy pracownicze, dla ich realizacji stworzono samorządowe powiatowe kasy chorych, składni na nie płacił w 3/5 pracodawca a w 2/5 praewonik

-    na wypadek bezrobocia (1924), zabezpieczeniu służyło utworzenie Funduszu Bezrobocia, połowa jego środków pochodziła od państwa, a połowa ze składek, czego Va wnosili pracownicy. Zasiłek przysługiwał przez 13 tygodni

-oraz emerytalne pracowników umysłowych (1927) - realizacja odsunięta w czasie ze względu na brak odpowiednich zasad finansowania

-    ubezpieczeniom obowiązkowym podlegali wszyscy pozostający w stosunku pracy najemnej poza robotnikami rolnymi

-    cel ubezpieczeń i udzielanie świadczeń w wypadku choroby, niezdolności do pracy, starości i bezrobocia tym warstwom pracowników, którzy nie mogli z własnych środków zaspokoić swoich potrzeb życiowych. Ustawa z 1934 zawężyla grono osób uprawnionych do korzystania z ubezpieczeń

-    składki na ubezpieczenia pochodziły ze składek pracodawców i pracowników oraz dopłat ze skarbu państwa

-    zabezpieczenie od bezrobocia polegało na wypłacaniu bezrobotnym przez określony czas zasiłków

ustawa o zabezpieczeniu społecznym z 1934 scaliła system ubezpieczeń, była jednak krytykowana

-    stworzyła nową strakturę ubezpieczeń społecznych na jej czele stanął Zakład Ubezpieczeń Społecznych zarządzający wyodrębnionymi i posiadającymi osobowość prawną funduszami, oddzielnymi dla każdego działu ubezpieczeń. W terenie kasy chorych zatąpiono ubezpieczalniami społecznymi Cały aparat funkcjonował niesprawnie, znacznie pogorszyły się świadczenia, zwłaszcza chorobowe i emerytalne. Zmniejszono wysokość zasiłków, za to podwyższono składki płacone przez pracowników'