Złamania kości przedramienia
Stanowią one najczęstsze złamania u dzieci. Złamania w 1/3 bliższej przedramienia nastawia się i unieruchamia w pozycji odwróconej, w 1/3 środkowej w pozycji pośredniej, a w 1/3 dalszej w pozycji nawróconej przedramienia.
W przypadku złamań z niecałkowitym przerwaniem okostnej (złamanie typu „zielonej gałązki”) należy ją przerwać podczas repozycji odwracając mechanizm urazu.
Złamanie Monteggia jest to złamanie kości łokciowej z jednoczesnym zwichnięciem głowy kości promieniowej. Najczęściej jest złamaniem o mechanizmie wyprostnym. Leczenie może być kłopotliwe z powodu trudności w anatomicznym ustawieniu odłamów kości łokciowej, w takim wypadku konieczna jest stabilizacja odłamów drutem Kirschnera.
Złamanie dalszych nasad kości przedramienia może nastąpić wskutek mechanizmu zgięciowego lub wyprostnego. Z powodu obecności chrząstki nasadowej stosunkowo często dochodzi do złuszczenia nasady (zwłaszcza kości promieniowej). Leczenie tego typu złamań jest zacłiowawcze. W przypadku uszkodzenia clirząstki nasadowej szczególnie istotna jest dokładna repozycja odłamów (zaburzenia wzrostu kończyny).
Złamanie nadkłykciowe kości ramiennej
Zwykle jest to złamanie o mechanizmie wyprostnym. Przy niewielkich przemieszczeniach można podjąć próbę leczenia drogą repozycji zamkniętej i unieruchomienia gipsowego, w przypadku większych przemieszczeń zakładamy wyciąg szkieletowy sposobem Zeno. Wystąpienie powikłań nerwowych lub naczyniowych, które nie ustępują po repozycji jest wskazaniem do leczenia operacyjnego.
W przypadku złamania przezkłykciowego oraz oderwania kłykcia bocznego lub przyśrodkowego kości ramiennej rozszerzone są wskazania do stabilizacji odłamów drutem Kirschnera. Złamanie z przemieszczeniem kłykcia do stawu musi być leczone operacyjnie.
Złamania trzonów kości długich
Złamanie trzonu kości ramiennej oraz trzonu kości udowej jest zwykle leczone za pomocą wyciągu bezpośredniego z powodu trudności w unieruchomieniu odłamów opatrunkiem gipsowym.
Podw ichnięcie głowy kości promieniowej
Uraz ten występuje typowo u małych dzieci. Jest następstwem pociągnięcia za wyprostowaną rękę dziecka. Leczenie zachowawcze.