Wg definicji Bartosza Bolechowa: „Terroryzm jest formą przemocy
politycznej, polegającej na stosowaniu morderstw lub zniszczenia (albo zagrożeniem stosowania takich środków) w celu wywołania szoku i ekstremalnego zastraszenia jednostek, grup, społeczeństw lub rządów, czego efektem mają być wymuszenia pożądanych ustępstw politycznych, sprowokowanie nieprzemyślanych działań i/lub zademonstrowanie/nagłośnienie politycznych przekonań.”1 W wielu socjologicznych publikacjach uznaje się terroryzm za akt bezsilności i ostateczności2. Aby jednak cele terrorystów zostały osiągnięte, nieoceniona jest tutaj rola mediów. Tylko „głośne” ataki terrorystyczne trafiają do masy. Muszą więc mieć one charakter spektakularny (niszczenie mienia, morderstwa, cierpienie niewinnych).
Wgłębiając się w tematykę terroryzmu, warto zwrócić uwagę na różne jego typologie, począwszy od rozróżnienia na terroryzm międzynarodowy, wewnętrzny i wewnętrzny sponsorowany międzynarodowo, a kończąc na terroryzmie nacjonalistycznym, religijnym, czy w końcu na (zapowiedzianym w temacie) terroryzmie ideologicznym3.
Terroryzm ideologiczny zasadza się na istocie danego konfliktu, będącej tym samym swego rodzaju bodźcem, czy też uzasadnieniem stosowania przemocy4. Frakcja Czerwonej Armii wydaje się być doskonałym, książkowym wręcz przykładem fali terroryzmu jaka zalała Niemcy Zachodnie. W tym przypadku, określenie typu terroryzmu, z jakim mamy do czynienia jest dość proste. Terroryzmowi politycznemu RAF przyświecał bowiem jeden główny cel: zniszczenie kapitalistycznego porządku RFN.
„Ludzie płakali. Łzy ciekły po policzkach młodych dziewcząt i wyglądających na twardziel! mężczyzn. Płakali też policjanci. Obok berlińskiej Deutsche Oper płynęły strugi wody. (...) Wokół trwały walki policji z długowłosymi młodzianami. Manifestacja powoli jednak dogasała. Policja zapanowała nad zamieszkami, jakie wybuchły w czasie wizyty szacha Iranu Mohammada Rezy Pahlawiego. W bramie naprzeciwko opery schroniło się kilkudziesięciu studentów. Wykrzykiwali
B. Bolechów. Terroryzm w świecie podwubiegunowym, Przewartościowania i kontynuacje. Rzeszów 200Z s. 35.
‘Tamże. s. 14- 15.
J Tamże, s. 43- 51.
Tamże. s. 52- 55.