107661

czynników pobocznych. Stąd też adsorpcja z roztworu jest niniejsza niż z fazy gazowej. Jednak w przypadku silnej adsorpcji i rozcieńczonych roztworów dwuskładnikowych wystarczają w zupełności zależności wyprowadzone dla gazów, przy formalnym zastąpieniu ciśnień stężeniami molowymi. Układy takie jak w ćwiczeniu można z powodzeniem opisywać izotermą Langmuira:

a_mKc

a --,

1 + tfc

gdzie: a_m- pojemność monowarstwy K- stała

Jedna z metod badania adsorpcji z roztworów, polega na odważeniu próbki adsorbentu (m_a) i umieszczeniu jej w zamkniętym naczyniu z określoną ilością roztworu (V₀). Po ustaleniu się równowagi ustala się równowagowe stężenie roztworu. Na podstawie różnicy pomiędzy początkowym (co) a równowagowym stężeniem (c_r) oblicza się ilość zaadsorbowanej substancji (a).

V(c₀-c_r)

a =-

m_a

OPIS ĆWICZENIA

1.    Korzystając z wyjściowego roztworu oranżu metylowego sporządzamy 9 roztworów w następujący sposób:

-    do kolb miarowych o pojemności 100 cm³ odmierzamy kolejno 60, 50, 40. 30. 20. 15. 10. 5 oraz 2 cm' roztworu oranżu metylowego;

dodajemy po 5 cm' roztworu buforowego;

-    dopełniamy wodą do kieski miarowej.

2.    Do kolb stożkowych ze szlifem o pojemności 200 cm' wsypujemy po około 30-50 mg węgla i do każdej z nich odmierzamy po 50cm³ roztworów 1-6.

3.    Kolby wraz z roztworami i węglem aktywowanym wytrząsamy przez ok. 10 min.

4.    Po ustaleniu się równowagi przesączamy roztwory przez suche sączki do suchych kolb. Za pomocą spektrofotometru mierzymy absorbancję dla próbek 4-9. Jako odnośnik stosujemy rozcieńczony roztwór używanego buforu (5 cm' roztworu buforowego rozcięczone do 100 cm' wodą destylowaną). Pomiary przeprowadzamy przy długości fali X = 561 nm.

5.    W analogicznych warunkach mierzymy absorbancję roztworów przesączonych.

2