101756

zmniejsza znacznie wartość znaleziska jako wszelkiego rodzaju dowodu. Mimo to, naukowcy przypisali później znalezione przez Krielego kości udowe konkretniej warstwie, nie wspominając o wątpliwych okolicznościach ich odkrycia w skrzyniach ze skamieniałościami ponad 30 lat po tym, jak zostały wydobyte z ziemi.

Odkrycie kości udowych pitekantropa w holenderskim muzeum miało poważne konsekwencje dla interpretacji czaszki i kości udowej tego hominidy, znalezionych przez Duboisa w latach 90 XIX wieku. Sklepienie czaszki, podobne do czaszki małpy człekokształtnej, i kość udową, przypominającą kość udową człowieka, odkryto w dużej odległości od siebie, lecz mimo to Dubois przypisał je tej samej istocie. Stwierdził, że kości nie znajdowały się w jednym miejscu, ponieważ ciało pitekantropa zostało rozczłonkowane przez krokodyla. Jednak jeżeli weźmiemy pod uwagę kolejne niemal ludzkie kości udowe, powyższy argument straci sporo ze swojej siły. Gdzie znajdowały się bowiem pozostałe czaszki? W jaki sposób interpretować odkrytą czaszkę? Czy rzeczywiście pasuje ona do kości udowej znalezionej w odległości około 14 m?

Pod koniec życia Eugene Dubois uznał, że sklepienie czaszki jego ukochanego pitekantropa należało do dużego gibona - małpy człekokształtnej, która według koncepcji ewolucyjnej nie jest blisko powiązana z ludźmi. Niemniej sceptyczna dotychczas społeczność naukowa nie miała zamiaru pożegnać się z „człowiekiem jawajskim”, gdyż do tego czasu został cmi już na stałe umieszczony w gronie przodków współczesnego Homo sapiens. Nowe poglądy Duboisa odrzucono jako kaprysy kłótliwego, starego człowieka.

Dyskusja trwała dalej.

W 1973 r. dwaj antropolodzy z USA: Day i Molleson stwierdzili: „badania rentgenowskie i mikroskopowe kości udowych z Trinil wskazują na icli znaczne podobieństwo do kości udowych współczesnych ludzi. Dodali również, iż kości udowe Homo Erebus z Chin i Afryki są podobne do siebie, lecz odmienne od kości udowych z Trinil. Kości udowe z Jawy są tradycyjnie uznawane za dowód istnienia małpoluda: pitekantropusa erectusa nazywanego dziś Homo erectus około 800 000 lat temu, w środkowym plejstocenie.

W 1984 r. Ricliard Leakey wraz z innymi naukowcami odkrył w Kenii prawie kompletny szkielet Homo erectus. Badając kości nóg, stwierdzono, że kości udowe znalezionego osobnika różnią się znacznie od ludzkich kości udowych. O odkryciach jawajskich uczeni pracujących w Kenii powiedzieli: „z Trinil znanych jest kilka fragmentarycznie zachowanych