109425

renesansu północnego.

Neorenesans osiągnął największe znaczenie między 1870 i 1890. Formy neorenesansowe były uważane przez architektów ścisłego historyzmu za wiążące, w odróżnieniu od historyzmu romantycznego, który dopuszczał swobodną interpretację. Odwołanie do stylu historycznego odnosiło się jednak najczęściej jedynie do elewacji. Neorenesans był propagowany m.in. przez niemieckiego architekta Gottfrieda Sempera.( Galeria Drezdeńska, F. von Gartner - Biblioteka w Monachium).

Gottfried Semper

We Francji rozwinął się pod wpływem gotycyzującego renesansu ( w Paryżu Hotel de Ville, Th. Ballui J.B. Deperthes).

H. Marconi

W Polsce najpopularniejszymi przedstawicielami byli H. Marconi (np. gmach Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, Pałac Zamoyskiego), J. Huss (np. Dom Pod Gryfami przy placu Trzech Krzyży).

W stylu neorenesansowym wznoszono przede wszystkim obiekty użyteczności publicznej, takie jak banki, ratusze czy szkoły, jak również wiele kamienic czynszowych Rzadko kiedy wznoszono w stylu kościoły. Styl dotyczył także urządzania wnętrz. Największy zespół architektury neorenesansowej znajduje się w Wiedniu, m.in. większa część budowli Ringu.

Równolegle z neorenesansem rozwijał się neobarok, który około 1885 osiągnął równe mu znaczenie. Około 1900 neorenesans wychodzi ostatecznie z mody.