111487

Komitet Planowania Obronnego -* skład podobny do RA: spotyka się w gronie stałych przedstawicieli. Co najmniej 2 razy w roku spotyka się w randze ministrów obronny narodowej. Komitet zajmuje się sprawami wojskowymi o charakterze strategicznym. Zajmuje się planowaniem strategicznym (decyduje w kogo rakiety będą wycelowane). Uczestnictwo 1 z członków w tym komitecie przypomina Wenezuelską telenowelę: Francja (opuściła w latach 60, 2 lata temu podjęła decyzję o powrocie, ale ciągle się waha żeby ją urzeczywistnić). Główne kompetencje: Implementacja decyzji RA, a także sprawowanie kontroli nad strukturą wojskową. Decyzje zapadają na zasadzie konsensusu.

Grupa planowania nuklearnego -» znaczenie dużo większe w okresie zimnej wojny. Ponownie wraca na właściwe tory, jeśli chodzi o znaczenie polityczne i wojskowe. Główny cel opracowywanie zasad działania sił nuklearnych znajdujących się w rękach NATO (spośród państw członkowskich tylko 3 posiadają broń nuklearną: USA, WB i FR). Problem wpływu pozostałych państw członkowskich na zarządzanie siłami nuklearnymi pozostawionymi do dyspozycji NATO i przyjęto zasadę zgodnie z ideą sojuszy wojskowego. Wpływ polityczny pozostałych członków jest taki sam jak tych państw, które tą broń posiadają. Co oznacza, że w skład tej grupy wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich, adekwatnej do Komitetu Planowania Obronnego razem (powiązanie formalne między 2 organami). Głównie zajmuje się kwestiami obronnymi, czyli także zdolnością do przeżycia ewentualnego ataku nuklearnego.

Także wbrew stanowisku PL - kwestia tarczy antyrakietowej jest w tej chwili przedmiotem działania grupy planowania nuklearnego (traktowanie tego jako element pracy bilateralnej: miała to być kwestia uzgodnień pomiędzy dwoma państwami z pominięciem wielostronności). W tej chwili tarcza antyrakietowa jest przedmiotem uzgodnień wielostronnych, brak oddziaływania przez PL, gdzie te elementy będą umieszczane. Jest wspierana przez naukowców, grupę wysokiego wsparcia -* to nie jest ciało o charakterze politycznym tylko doradczym. Zadaniem jest postępu naukowego i przełożenia tego postępu na decyzje o charakterze strategicznym. Na czele grupy doradczej znajduje się zawsze przedstawiciel USA, aczkolwiek państwa nie posiadające broni także są tam reprezentowane.

Sekretarz Generalny -» wybierany przez RA na zasadzie konsensusu. Przewodniczy RA. Jego rola jest koordynacyjna, rzeczywista rola zależy od osobowości ( współcześnie role koordynacyjna, tylko), przewodniczy obradom wszystkich ciał politycznych NATO. Zarządza personelem. Koordynuje pracę w sensie ustalania przedmiotu obrad poszczególnych organów politycznych NATO. Pełni funkcje reprezentacyjne, odgrywa pewną rolę ( w praktyce papierowa) w rozwiązywaniu ewentualnych sporów między członkami NATO.

-* struktura wojskowa NATO:

Na szczycie struktury wojskowej stoi Komitet Wojskowy (między wierszami przewidziany przez traktat, czyli dokładnie przewiduje, że RA powała do życia Komitet Wojskowy). Składa się z przedstawicieli wojskowych -» każde państwo członkowskie deleguje zarówno w randze ambasadora stałego przedstawiciela do RA jak i stałego przedstawiciel do Komitetu Wojskowego. Oni także mają rangę ambasadorską -» chodzi o status, przywileje. Stali przedstawiciele wojskowi to permanentnie uczestniczą Komitetu Wojskowego. Natomiast sporadycznie są zastępowani przez szefów obrony swoich państw (mówiąc o szefach obronny odwołujemy się do wewnętrznej struktury wojskowej państwa -* nie mamy na myśli szefów sztabu, gdyż to od państwa członkowskiego zależy kogo mianuje szefem obronny).

Zajmuje się: dostosowanie środków do celów. Czyli w momencie którym organy polityczne określą strategie zarówno na poziomie makro (koncepcje strategiczne) jak i na poziomie mniejszym. To komitet wojskowy ma przygotować zalecenia co do tego w jaki sposób te cele strategiczne osiągnąć ( np. decydują gdzie te rakiety mają się