113871

b)    udziale tzw. partnerów społecznych, tj. związków zawodowych i organizacji pracodawców w procesie tworzenia prawa

c)    specyficznym charakterze mocy obowiązującej norm jako granicznie zastępujących.

Określony w art. 9 k.p. katalog źródeł prawa pracy obejmuje:

-    źródła powszechne, mające umocowanie w konstytucji (ustawa, rozporządzenie),

-    źródła specyficzne, nie mające umocowania konstytucyjnego (poza układami zbiorowymi i innymi porozumieniami zbiorowymi), występujące wyłącznie w prawie pracy. Charakteiystyczna jest także nomenklatura tych przepisów, która dla pierwszej grupy zarezerwowała nazwę przepis, a dla drugiej postanowienie (np. postanowienie takiego czy innego porozumienia zbiorowego...). Przy czym postanowienia mają charakter zbliżony do umowy z uwagi na tryb ich stanowienia.

Podział źródeł prawa pracy na powszechne i specyficzne nie należy utożsamiać z konstytucyjnym podziałem prawa na: źródła powszechnie obowiązującego prawa i na źródła prawa wewnętrznego. Źródła prawa wewnętrznego (uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia, wydawane przez Prezesa Rady Ministrów i ministrów) nie stanowią źródeł prawa pracy. Wyjątek stanowią akty dotyczące prawa administracji pracy, regulujące stosunki, w ramach których państwo realizuje swoją politykę promocji zatrudnienia i przeciwdziałaniu bezrobociu.