Kiyterium metody regulacji:
- cywilnoprawna (charakterystyczna dla prawa prywatnego),
- administracyjnoprawna (dla prawa publicznego).
Prawo pracy stanowi odrębną gałąź prawa. Nazwą tą określa się w prawoznawstwie ogół norm wyodrębnionych z całości systemu prawa przedmiotowego za pomocą pewnego konwencjonalnie (umownie) przyjętego kryterium klasyfikacyjnego, zwanego w logice zasadą podziała
Właściwym kryterium wyodrębniającym prawo pracy jest kryterium przedmiotu regulowania, czyli rodzaju stosunków społecznych normowanych przez to prawo.
Stosunki zachodzące w trakcie procesów pracy podporządkowanej regulowane są za pomocą różnych metod wykształconych w innych gałęziach prawa, w szczególności w prawie cywilnym i administracyjnym. Przydatna jest zarówno metoda niewładcza (cywilistyczna -polega na określeniu praw i obowiązków między równorzędnymi podmiotami) jak i władcza (administracyjnoprawna - np. decyzje inspektorów pracy, decyzje dyscyplinarne ...). Ustawodawca polski stoi na stanowisku, że prawo pracy jest odrębną gałęzią prawa, inną niż prawo cywilne i prawo administracyjne.
Początkowo prawo pracy rozwijało się w ramach prawa cywilnego. W Polsce w okresie międzywojennym stanowiło element składowy kodeksu zobowiązań z 1933 r. Formalne usankcjonowanie odrębności prawa pracy nastąpiło z chwilą wejścia w życie kodeksu cywilnego z 1964 r. Kodeks pracy przewiduje w art. 300, że w sprawach nie unormowanych przepisami p.p. stosuje się do stosunku pracy przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Przepisy prawa cywilnego nie stanowią składnika prawa pracy, lecz mają jedynie zastosowanie pomocnicze, gdy w p.p. występuje luka.
Sprawa stosunku p.p. do prawa administracyjnego nie została wyraźnie uregulowana w ustawie. P.p. nie może być jednak uznane za gałąź prawa, w skład której wchodzą jakieś normy prawa administracyjnego. Ustawodawca przesądził, że p.p. nie jest gałęzią kompleksową, w skład której wchodzą fragmenty dwóch systemów prawnych: prawa cywilnego i administracyjnego.