112671

Królestwo Polskie.

Powstało ono w 1815 roku na gruzach Księstwa Warszawskiego, na mocy porozumień zawartych na Kongresie Wiedeńskim z tego samego roku. Nie obejmowało ono jednak wszystkich ziem byłego Księstwa. Poza granicami Królestwa zostały m.in. Poznań (utworzono Księstwo Poznańskie, jako rejon z pewną autonomią w obrębie Królestwa Prus), Toruń i Kraków (utworzono Rzeczpospolitą Krakowską, pod formalną zwierzchnością trzech zaborców i pod nieformalną ogólną zwierzchnością Austrii). Nastała nowa epoka kształtowana przez system Świętego Przymierza i doktryny liberalne (reprezentacja parlamentarna, własność, wolność, uprzemysłowienie, swoboda religijna itp.) Car Aleksander uczynił kilka gestów wobec Polaków. Mimo iż doradcy radzili mu, aby całkowicie anektował polskie ziemie, to zdecydował się utworzyć Królestwo Polskie z pewną autonomią. Pozwolił również, by pokonana armia polska, wierna do końca Napoleonowi wróciła do kraju z honorami i bronią w ręku. Aleksander był wielolicowy, nikt nie znał do końca jego intencji. Wychowywany był przez swoją babkę carycę Katarzynę II, która swego syna nienawidziła, gdyż był półgłówkiem. Caryca na jego nauczyciela wybrała jednak człowieka o mocno liberalnych i republikańskich poglądach, lacharp'a (?). W 1797 roku umiera Katrzyna II i Carem zostaje jej syn Paweł. Był on bardzo brutalny, wręcz obłąkany. Był „typem tępego sierżanta" - uwielbiał defilady, wszelkie pokazy siły wojskowej, miał ogólną pasję wojskową, był również admiratorem Prus. Zaniedbywał za to całkowicie wszelkie pozostałe kwestie, przez co nie cieszył się zaufaniem i sympatią ludu. W 1801 roku, więdząc że istnieje spisek na jego ojca, Aleksander nie zrobił nic, by temu zapobiec (podobnie jak Katarzyna II, przy zamachu na jej męża). Cały czas potem żył w zakłamaniu. Został wtedy Carem Rosji. Kontrowersyjne było to, iż dojrzewał w absolutystycznym kraju, wśród ludzi o liberalnych poglądach. Oktrojowując konstytucję Królestwu możliwe, że chciał po prostu sprawdzić, jak jego wymarzony ustrój funkcjonuje.