115026

Po II wojnie Światowej USA otwarcie dążyły do włączenia się w układ globalnych sił i przewartościowania polityki zagranicznej. Konieczne było tworzenie sieci bezpieczeństwa zachodniej hemisfery w celu wzmocnienia poczucia wspólnoty państw amerykańskich oraz stworzenie organizacji obronnej, której celem byłoby przeciwstawienie się potencjalnym zagrożeniom pozakontynentalnym.

21 lutego -8 marca 1945 - Międzynarodowa Konferencja w sprawie Wojny i Pokoju w Chapultepec. Co skutkowało uchwaleniem tzw. Aktu z Chapultepec (deklaracji o wzajemnej pomocy i solidarności amerykańskiej) zapowiadała ona zasadnicze reformy systemu, który od teraz nazywano między amerykańskim. Opracowano również system bezpieczeństwa zachodniej hemisfery. Ostatecznie uchwalono też traktat między amerykański o pomocy wzajemnej 2.09. 1947 r. (3 12 48) w Rio de Janeiro jako uwieńczenie konferencji z Petropolis (Tratado Interamericano de Asistencia Reciproca - TIAR). Traktat z Rio był pierwszym filarem systemu miedzy amerykańskiego.

30 marca - 2 maja 1948 r. Bogota IX Międzynarodowa Konferencja Państw Amerykańskich. Bardzo szybko jednak ujawniły się różnice w postrzeganiu charakteru I roli systemu między amerykańskiego. Ostatecznie 2 maja przyjęto kartę OPA, powołującą do życia ugrupowanie regionalne zachodniej hemisfery -Organizację Państw Amerykańskich. Sam dokument miał charakter kompromisowy, czyli bardzo ogólny. Wszedł w Zycie 13 12 51 r. był to drugi filar systemu międzyamerykańskiego zapowiedziany w akcie z Chapultepec.

Trzecim filarem stał się podpisany również na tej konferencji Traktat amerykański o pokojowym załatwianiu sporów - Pakt bogotański.

I ten stworzony system regionlany objął trzy poziomy uczestnictwa - 1. 14 państw Stronami paktu bogotańskiego, 2. 21 sygnatariuszy TIAR i 35 członków OPA.

W 1946 r. przyjęto opartą na propozycji George’a Kennana doktrynę powstrzymywania komunizmu na świecle. Miało to związek z kształtowaniem się bipolarnego podziału świata. Natomiast rok później kierunek międzynarodowych działań USA zaczęła wyznaczać tzw. Doktryna Trumana. Ał jako region względnie stabilny i bezpieczny przed sowiecką Inwazją została przesunięty na dalszy plan. Jednakjuż wkrótce zagrożenie komunizmem w zachodniej hemlsferze wzrosło. Obawa przed stworzeniem komunistycznego sojuszu państw latynoamerykańskich skłoniła prezydenta do redefinicji doktryny Monroe i zapisów Karty OPA. A później podstawową zasadą na jakiej stany zjednoczone opierały wówczas kontakty z AŁ , było utrzymywanie dobrych stosunków z dyktatorami. W imię wspólnej walki z komunizmem tolerowano łamanie praw człowieka, wzywano do unikania kontrowersyjnych kwestii w rozmowach dwustronnych i otwarcie wspierano działania latynoamerykańskich satrapów (zarządcy prowincji). Później za kadencji Johnsona wprowadzono wiele zmian. Zrezygnowano z otoczki idealizmu, która towarzyszyła polityce wobec AŁ, od tej pory postawiono na postawę bardziej pragmatyczną.

Warto wspomnieć o ówczesnej polityce wobec Aś i Karaibów nazywanymi „epicentrum zła" w zachodniej hemlsferze. Wg Lubomira Zyblikiewicza politykę USA wobec tego obszaru w latach SO.charakteryzowały 3 główne cechy:

1. Niewspółmierna z rzeczywistym znaczeniem koncentracja uwagi i energii

kosztem pozostałych ważniejszych państw regionu.