115494

Rodzaje iiKNiardiii absolutnej

*    Absoluiy/m klasyczny (ludwikowski, francuski) lo forma rządów moiiarc tucznych. która pojawiła się w Europie w XVI wieku. Wywodzi się z idei starożytnej i średniowiecznej. Podwaliny nowożytnej koncepcji absolutyzmu stworzyli Niccoló Machiavelli i Jean Bodin. Absolutyzm, oparły na idei pebiej suwerenności monarchy, mającego wyłączność na ingerowanie w życie poddanych, dzięki swobodzie prawodawczej oraz aparatowi biurokratycznemu, rozwinął się w pełni w wiekach XVII i XVIII (Anglia za Jakuba I. Francja za Ludwika XIV). W ramach absolutyzmu nastąpiła maksymalna koncentracja władzy politycznej w rękach monarchy, powodująca ograniczenie wpływów arystokracji i szlachty, a zarazem tłumienie aspiracji politycznej bogatej burżuazji. Głównymi ideologami klasycznej formy absolutyzmu byli kardynał Armand Jean Richelieu i Jacques>Benigne Bossuet we Francji. Robert Filrner w Anglii. W absolutyzmie klasycznym istniały zakorzenione w świadomości społeczeństwa, generalne dyrektywy (cechy) władzy monarszej, szanowane przez panującego, których naruszenie mogło doprowadzić do upadku absoluniej monarchii (tak zwane fundamentalne prawa monarchii) Cechy absolutyzmu klasycznego: centralizm - władza skupiona w rękach króla ; biurokratyzm - rozbudowany aparat administracyjny ; etatyzm . militaryzm • tworzenie zawodowej armii; ekspansjonizm - powiększanie terytorium państwa kosztem sąsiadów

•    .Absolutyzm oświecony forma ustroju państwa rozpowszechniona w Europie w II połowie XVIII w., w której władca uznaje niektóre zasady umowy społecznej między sobą a społeczeństwem, przyznaje mu pewne wolności lip. tolerancję religijną, jednocześnie jednak pozostając monarchą absolutnym, sprawującym władzę nad wszelkimi dziedzinami administracji państwowej Mianuje się pierwszym slugq państwa Z teorii tej korzystali władcy chcąc umocnić swoje rządy. Jako idea wywodziła się z filozofii oświecenia i zakładała, że władza panującego pochodzi od ludu. który zrezygnował ze swoich praw politycznych na rzecz monarchy. Charakterystyczna dla absolutyzmu oświeconego była centralizacja władzy przy jednoczesnym tworzeniu różnych organów administracji. Era absolutyzmu oświeconego to złoty okres biurokracji. Szczegóbiie widoczna była wówczas troska monarchy o silną pozycję międzynarodową państwa Przeprowadzano reformy admilustracji, finansów, wrystawiano nowoczesne armie, inwestowano w rozwój nauki. Absolutyzm oświecony najpełniej rozwinął się w Prusach (Fryderyk II Wielki). Austrii (Maria Teresa i Józef II). w państwach skandynawskich (Gustaw III). Miał duży wpływ na monarchię w Hiszpanii i Portugalu. W Rosji część idei absolutyzmu oświeconego przyjęła Katarzyna II Wielka. Samego pojęcia absolutyzm oświecony jako pierwszy użył P. Mercier de La Rivićre

* Samodzierżawie (ros. CdModepMcame, samodierżawije; tł. bezpośrednie samowladztwo) lub absolutyzm carski system rządów w Imperium Rosyjskim ok. XVU-XIX w. Wywodzi się z doktryny religijno-politycznej i prawnej w Rosji, wyrósł na gruncie bizantyjskich prawosławnych nauk o charakterze władzy ziemskiej i cesarzu jako pośredniku między Bogiem i chrześcijańską społecznością Po upadku Bizancjum w 1453 i przyjęciu przez wielkiego księcia moskiewskiego 1547 Iwana Groźnego tytiihi cara całej Rusi (ifaftbecen Pycn) teoria samodzierżawia została zastosowana do jego monarszych prerogatyw. Od absolutyzmu klasycznego i oświeconego odróżnia samodzierżawie brak fundamentalnych praw monarchii, od despotyzmu samodzierżawie różni się tym. że władca nie jest uznawany za żywego boga Ideowrym prekursorem nowożytnej definicji absolutyzmu carskiego był car Piotr I Wielki. Utożsamiał on interes państwa z interesem władcy.