116141

Przewrót w hutnictwie i metalurgii

W1735 r. Abraham Darby jako pierwszy wytopił surówkę, stosując koks, a pod koniec wieku XVIII Henry Cort. opatentował nową metodę przerabiania surówki na sta]. Opracował tzw. proces pudlingowania i zastosował pudlingowanie czyli proces świeżenia surówki w piecu. Piec posiadał mieszadła, które wytrącały zanieczyszczenia, przez co można było wykorzystywać węgieł kamienny bezpośrednio do wytopu źełaza. W 1856 r. Henry Bessemer opatentował metodę produkcji stali bezpośrednio z rozgrzanego żełaza eliminując proces pudlarski poprzez przedmuchiwanie surówki i zamienianie jej na stal bezpośrednio w konwertorze (tzw. gruszce bessemera). Metoda bessemera została udoskonalona później przez francuskich metalowców (ojca Franęois Marie Emile Martin (1794-1871) i syna Pierre Emilie Martin (1824-1915)) Martinów oraz braci Siemensów: Carla Wilhelma (1823-1883) i Friedricha (1826-1904) (piec martenowski).

Rozwój w przemyśle pociągnął za sobą rozwój transportu komunikacji. Szybki rozwój hutnictwa i górnictwa oraz znaczny wzrost produkcji wiązał się z przewozem coraz większej ilości towarów. Dlatego budowano kanały, mosty, drogi. Konny transport lądowy i żaglowy transport wodny, nie zaspokajały znacznych potrzeb przewozu towarów, dlatego myślano też o nowych środkach transportu. Starano się przystosować maszynę parowa do poruszania pojazdów: najpierw na drogach - Nicolas Cuanot w 1765 w Paryżu (ciągnik drogowy Cugnota), a potem na szynach - lokomotywa Richarda Treyithicka w 1804 r.

XIX wiek

W1803 zastosowano maszynę parową do poruszania statków, został zbudowany pierwszy statek parowy. Wynalazcą statku był Robert Fulton, Wiatach 1814-1825 Georae Stephenson stworzył parowóz.

Powstała kolej żelazna, która połączyła miejscowości Stockton i Darlington linią towarową w 1825 roku. zaś w 1830 linia osobowa połączyła Liverpool z Manchesterem. Z kołei w latach 1859-1869 wykopano kanał Sueski.

Wiek pary i elektryczności

W1800 r. Włoch Alessandro Volta zbudował ogniwo galwaniczne ("ogniwo Voltv"). W 1837 r. Samuel Morse skonstruował telegraf elektromagnetyczny, pozwalający przesyłać informację na odległość.

Tak zwana druga rewolucja przemysłowa przypada na drugą połowę XIX i początki XX stulecia. Spowodowana została gwałtownym rozwojem nauki, któremu towarzyszyło powstanie nowych rozwiązań technicznych, począwszy od silnika gazowego, poprzez dynamit i karabin maszynowy, aż po telefon w 1876. żarówkę w 1879 i odkurzacz elektryczny w 1907 roku.

Trzecia rewolucja przemysłowa

Określenie trzeciej fazy rewolucji przemysłowej. Określa się ją także mianem rewolucji naukowo-technicznej. Rozpoczęła się po drugiej wojnie światowej i trwa do dziś.

Symbolem trzeciej rewolucji przemysłowej są okręgi przemysłowe zwane technopoliami. Różnią się one od okręgów przemysłowych poprzedniej fazy rewolucji warunkami lokalizacji i rodzajem dominującej gałęzi przemysłu. Lokalizacja nie jest już uzależniona od rozmieszczenia surowców czy źródeł energii, ale od czystego środowiska, bliskości uczelni wyższych czy dostępu do wykwalifikowanej kadry. Trzecia rewolucja charakteryzuje się także rozwojem przemysłu wysokich technologii.