117324

Źródło: Jańczyk M.. Charakter prawny umowy factoringu. Prawo spółek. 1998 nr 2. s. 30

1.2.1. PODMIOTY FACTORINGU

Na tle factoringu występują trzy podmioty, a mianowicie: wierzyciel, którym w tym wypadku jest sprzedawca, usługodawca lub dostawca, factor czyli bank lub wyspecjalizowana firma factoringowa oraz dłużnik jako trzeci podmiot. Należałoby scharakteryzować pokrótce każdą ze stron występujących w stosunku factoringu.

Factorant

Factorantem jest podmiot zajmujący się zarobkowo sprzedażą, dostawą lub świadczeniem usług, a w stosunku factoringowym (czyli na skutek zawarcia umowy factoringu) staje się on klientem factora z tytułu świadczonych na jego rzecz przez factora usług. Na gruncie polskiego prawa factorantem może być podmiot gospodarczy (art. 2, ustawy z 23 grudnia 1988 r. - o działalności gospodarczej), czyli osoba prawna, osoba fizyczna oraz jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, podejmująca i prowadząca działalność wytwórczą, budowlaną, handlową i usługową w celach zarobkowych i na rachunek własny.

Z punktu widzenia praktyki, przedsiębiorca powinien zwracać szczególną uwagę na rodzaj wierzytelności będących przedmiotem umowy factoringu. Wierzytelności te powinny być związane z obrotem gospodarczym, pieniężne, bezsporne, najczęściej krótkoterminowe (z terminem płatności do 210 dni (7, s 33)), mogą już istnieć lub dopiero powstać w przyszłości, mogą być wymagalne jak też niewymagalne. Należy podkreślić, że na factorancie jako wierzycielu spoczywa odpowiedzialność za istnienie wierzytelności. Przedsiębiorca powinien uprawdopodobnić istnienie wierzytelności za pomocą odpowiednich dokumentów: umowy (dostawy, sprzedaży, zlecenia), oświadczenia dłużnika, w którym potwierdza on swoje zobowiązanie lub faktury z potwierdzeniem odbioru.