121373

Szkoła klasyczna (XVIII-XIX w.):

1.    Gospodarka sama dochodzi do równowagi (w długim okresie czasu ceny i płace są bardzo elastyczne). Produkcja w długim okresie czasu znajdzie się na etapie potencjalnym Jeśli jest bezrobocie - spadek płac - obniżenie kosztów - większe zatrudnienie - spadek cen - większy popyt - równowaga.

2.    Istnieje tylko bezrobocie naturalne - rynek pracy w stanie równowagi.

3.    Rząd me powinien ingerować w gospodarkę - jest tylko “stróżem nocnym".

4.    Brak uwagi dla zjawisk mikroekonomicznych

Szkoła neoklasyczna (1871-1936):

1.    Uwaga poświęcona mikroekonomii.

2.    Teoria równowag cząstkowych.

3.    Analiza konkurencji doskonałej i niedoskonałej

4.    ‘29-’33 - Wielki kryzys - monopole i ich dyktando cenowe, szybki rozwój spółek, zmiana warunków konkurencji, płace i ceny mniej elastyczne - wolne reakcje popytu, długie utrzymywanie się bezrobocia.

5.    Brak ingerencji państwa w gospodarkę.

Szkoła Keynes*a C36-’70) dziś - post- i neokensizm:

1.    Inna ocena makroekonomii - narzędzia oddziaływania.

2.    Rozważa tylko czas krótki - odrzuca elastyczność cen i płac, permanentny stan równowagi, me konkurencyjna gospodarka, bezrobocie rzeczywiste, za mały popyt.

3.    Produkcja jest określana przez globalny popyt, który ma charakter autonomiczny (niezależny od dochodu).

4.    W gospodarce występują efekty mnożnikowe - odpowiedź na łączny popyt -produkcja zależy wyłącznie od popytu

5.    Zmiany ilości pieniądza wpływają na kształtowanie się wielkości produkcji.

6.    Występuje bezrobocie przymusowe (krótki okres czasu).

7.    Istnieje możliwość wykorzystania polityki fiskalnej (dochodowej) i monetarnej uregulować popyt do zwiększonej wielkości produkcji.

8.    Wprowadzenie zasiłków dla bezrobotnych

9.    Załamanie się w 70’ - stagflacja (inflacja + stagnacja) i slumpflacja (inflacja i spadek). Krytyka: za mało o teorii inflacji ograniczył się do nacisku na czynniki popytowe (do inflacji może dojść me tylko przy zwiększonym popycie), niedostatecznie uwzględnił politykę pieniężną (podporządkował ją budżetowej), rozbudowa sektora publicznego (deficyt budżetowy). W połowie 80’-tych zaczęto wracać do Keynesa - post - i neokensiści.

Szkoła monctarystów:

1. W połowie 70’ teoria ilościowa - w długim okresie czasu przy innych warunkach nie zmienionych zmiana ilości pieniądza w gospodarce prowadzi wyłącznie do zmiany cen - pieniądz ma w gospodarce tylko znaczenie neutralne tzn. dychotomia klasyczna = zmiana ilości pieniądza wywołują tylko zmiany nominalne.