45380

czysto handlowych. Opisał tragiczną śmierć syna, a następnie całą pozostałą część reportażu poświęcił przedstawieniu dodatkowego "dramatu", jakim w jego ocenie było dla rodziców rycliłe odejście synowej i wnuków poprzedzone "posępną sceną grabieży", podczas której wdowa po zmarłym zabrała szereg szczegółowo wymienionych przez pozwanego rzeczy, których wykaz przedstawili mu rodzice zmarłego. Określając dalej to zdarzenie jako "inwazję", "pierwszy akt tej niesmacznej farsy", pozwany z dezaprobatą doniósł czytelnikom o wytoczonej przez synową przeciwko teściom sprawie o wydanie mienia, które "rzekomo pochodzi ze wspólnego dorobku", i tu ponownie następuje szczegółowe wyliczenie, czego i w jakich ilościach domagała się powódka. Dokładnie też zliczył autor reportażu liczbę świadków przedstawionych przez powódkę, z ubolewaniem stwierdzając, że "pozwani zostali sami ze swoim adwokatem, mając przed sobą dwunastu przeciwników, tj. powódkę - synową, jej adwokata i owych dziesięciu świadków".

Prawdą jest, że autor nie posłużył się w treści reportażu nazwiskami osób, jednakże dokładność, z jaką opisał obie rodziny, fakty i zdarzenia, pozwoliła czytelnikom pochodzącym ze środowiska powódki w sposób bezbłędny rozszyfrować, że artykuł ten dotyczył jej konfliktu i rozliczeń majątkowych z teściami. Sąsiedzi i znajomi nawzajem podsuwali go sobie do przeczytania. Dane zawarte w tym reportażu co do stanu majątkowego powódki posłużyły nawet miejscowym GS za argument uzasadniający odmowę sprzedaży jej towarów deficytowych.

Sprawa sądowa, którą także pozwany potraktował jako przejaw nadmiernej chciwości ze strony powódki i chęci udręczenia teściów, zakończyła się ugodą, na mocy której teściowie zobowiązali się zapłacić na jej rzecz i małoletnich dzieci 150.000 zł, a ponadto wydać powódce określone w ugodzie rzeczy ruchome. Można z tego wnosić, że pozwani uznali w znacznej mierze nakłady powódki i jej męża na ich gospodarstwo, a rzeczy te nie były "rzekomym dorobkiem", które za wszelką cenę chciała im odebrać powódka, lecz stanowiły wspólność jej i męża, które według obowiązującego prawa przypadały spadkobiercom ustawowym, tj. jej i dzieciom zmarłego syna pozwanych. Gdyby pozwani (teściowie powódki) wcześniej znali prawa synowej i wnuków, być może nie doszłoby do tego procesu.

Dochodzenie praw na drodze procesu nie przynosi zresztą nikomu ujmy, lecz stanowi legalną drogę dochodzenia roszczeń cywilnoprawnych.

Niezrozumiała zatem jest dezaprobata pozwanego, z jaką odniósł się on do wytoczonej przez powódkę sprawy, traktując ją jako jeszcze jeden przejaw jej pazerności i nagannego stosunku do teściów.

Wbrew twierdzeniom pozwanego, jego reportażu nie odbiera się jako obiektywnego przedstawienia nurtującego określone środowisko problemu, lecz jako tendencyjne wyeksponowanie ujemnych cech osobowości powódki - takich jak chciwość, pogoń za pieniądzem, bezwzględne ograbianie teściów, z którymi przeżyła wspólnie kilka lat, a którzy znękani byli niedawną utratą syna. Cechy te nie są korzystnym świadectwem człowieka i musiały wywołać negatywną ocenę jej postępowania w miejscowym środowiska Jest to środowisko wiejskie, w którym ludzie znają się od dziecka i w związku z tym opisana w reportażu postawa powódki musiała spotkać się ze szczególnie ostrą i przykrą dla niej oceną. Treść artykułu pozwanego zawierająca pomówienie jej o ujemne postępowanie w życiu rodzinnym, imputowanie jej negatywnych cech narusza część i jej dobre imię w środowisku, w którym od lat przebywa.

W rewizji od tego wyroku pozwany wnosi o jego zmianę i oddalenie powództwa lub o uchylenie zaskarżonego wyroku w części uwzględniającej powództwo i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu.