124279

Narkomania (z greckiego narke - odurzenie, mania - szaleństwo), patologiczne zjawisko społeczne, uzależnienie spowodowane krótszym lub dłuższym zażywaniem leków (głównie przeciwbólowych środków narkotycznych) albo innych środków uzależniających (narkotyki, leki uspokajające i psychotropowe). Charakteryzuje się koniecznością przyjmowania środka odurzającego, tendencją do stałego zwiększania dawki oraz fizycznym i psychicznym uzależnieniem. Zaprzestanie zażywania powoduje bardzo przykre doznania abstynencyjne, prowadzące w krańcowych przypadkach nawet do zejścia śmiertelnego.

Nie każdy, kto spróbował narkotyku, staje się od razu uzależniony, chociaż i takie przypadki się zdarzają zwłaszcza po zażyciu kokainy lub heroiny. Zazwyczaj jest to proces, który może trwać bardzo długo - począwszy od kilku tygodni a skończywszy na kilkunastu miesiącach. Niektórzy twierdzą, że w nałóg wpadają tylko ludzie z marginesu, desperaci, nieudacznicy uciekający od rzeczywistości, dzieci niekochane przez rodziców lub mające duże problemy z zaakceptowaniem siebie. Oczywiście, trudna sytuacja życiowa może ułatwić sięganie po narkotyki, ale nie zawsze tak bywa. Wielu narkomanów wywodzi się z normalnych rodzin, ma kochających rodziców i licznych przyjaciół. Ich jedynym nieszczęściem mogła być ciekawość, która pchnęła ich pewnego dnia do sprawdzenia, jak to jest „być na baju”. Istnieje także wśród młodzieży pewien rodzaj kultu jaki otacza narkotyki. W ten sposób wielu młodych ludzi sięgnęło po środki uzależniające. Na początku łatwiej dostępne wśród nastolatków jak marihuana bądź LSD później mocniejsze albo gdy nie stać kogoś na nie, zamienniki w postaci dostępnych w otwartej sprzedaży środki chemii budowlanej (kleje, rozpuszczalniki). W każdym razie wcześniej czy później zarówno ciało, jak i psychika osób biorących przyzwyczaja się do narkotyku tak bardzo, że bez jego codziennej dawki czują oni silny dyskomfort i różne dolegliwości. Przymus brania jest coraz silniejszy, a dawki narkotyku muszą być coraz większe, by przyzwyczajony do niego organizm zareagował tak, jak wcześniej. Działa tu podobny mechanizm, jak w przypadku innych uzależnień, np. od papierosów, leków czy alkoholu.

Rozwój uzależnienia: Specjaliści używają określenia „wir”, nazywając kolejne etapy wpadania w nałóg.

Pierwszą fazą są sporadyczne kontakty z narkotykami i pierwsze próby brania, zwykle okazjonalne i za darmo, gdy na imprezie ktoś nas częstuje. Zazwyczaj w tej fazie przyjmowane są środki uważane powszechnie za słabsze, np. piwo, papierosy, kleje, marihuana, leki - przeciwbólowe , uspokajające czy nasenne. Rodzina, nauczyciele i znajomi jeszcze wtedy nie dostrzegają, że ktoś bierze, bo jest za wcześnie na poważne problemy zdrowotne czy szkolne. 1 w tej fazie jednak często są urazy i wypadki spowodowane np. pogorszeniem refleksu i sprawności ruchowej oraz wzrostem pewności siebie po stosowaniu środka odurzającego.

W drugiej fazie używanie narkotyków jest coraz częstsze i planowane, a służy dwóm odmiennym celom. Jeżeli celem biorącej osoby jest dążenie do przyjemności, to narkotyki przyjmowane są głównie w czasie spotkań towarzyskich, prywatek, koncertów, dyskotek - a więc w czasie weekendów. Do narkotyków stosowanych w fazie pierwszej dochodzą w fazie drugiej wino, wódka, amfetamina, ecstasy, LSD, haszysz. W drugiej fazie „wiru” zaczynają się nieporozumienia w domu i kłopoty z wagarami i nauką, otoczenie zaczyna zauważać zmiany zachowania i nastrojów, niekiedy objawy zatrucia. Biorący zazwyczaj rozstaje się ze swoimi dotychczasowymi przyjaciółmi, którzy nie chcą brać.

Ostatnią, trzecią fazą „wiru” jest uzależnienie. Narkotyk jest wtedy używany regularnie i często, nawet codziennie. Q, którzy wcześniej brali tylko dla przyjemności, podczas zabawy, zaczynają w tej fazie przyjmować środki odurzające w samotności. Potrzeba brania staje się silniejsza od innych potrzeb, coraz częściej zdarzają się kilkudniowe „ciągi”, w których stale podtrzymywany jest stan odurzenia, a wyjście z niego odbierane jest jako

2