46315

uzależniony od liczby głosów przysługujących danemu krajowi (landowi), który z kolei zależy od liczby mieszkańców danego landu. Każdy land ma minimum 3 głosy. Łącznie, po zjednoczeniu Niemiec, jest ich 69.

Należy pamiętać, że Bundesrat nie jest organem kadencyjnym. Praca Rady trwa nieprzerwanie, a delegaci zmieniają się po wyborach do parlamentów krajowych (Landtag), które odbywają się w różnych terminach. Dodatkowo obowiązuje zasada incompabilitas, tzn. zakaz łączenia mandatów w obu izbach parlamentu. Oznacza to, że będąc delegatem do Bundestagu, nie można jednocześnie być delegatem do Bundesratu i odwrotnie.

Uprawnienia Bundesratu są o wiele węższe niż Bundestagu. Rada Związkowa nie może pociągać rządu związkowego do odpowiedzialności. Rząd jedynie informuje Radę o swojej pracy, nie ma jednak obowiązku konsultacji z delegatami Bundesratu. Rada Związkowa ma uprawnienia legislacyjne oraz quasi-administracyjne.

Udział Bundesratu w procesie legislacyjnym jest mocno ograniczony. Posiada wiązane prawo inicjatywy ustawodawczej z rządem związkowym. Oznacza to, że jeśli Bundesrat wyjdzie z inicjatywą ustawy, musi ona zostać pozytywnie zaopiniowana przez rząd związkowy i odwrotnie, Bundesrat opiniuje projekt rządowy. Na wydanie opinii oba organy mają sześć tygodni.

Według artykułu 52 (3) Ustawy Zasadniczej „Bundesrat podejmuje uchwały co najmniej większością głosów swoich członków'’. Ustawy uchwalone przez Bundestag wymagają akceptacji Bundesratu, jeśli mają związek z suwerennością kraju związkowego lub jeśli instytucje krajów związkowych mają udział w ich realizacji, czyli jeśli ustawa będzie dotyczyła landów. Dla spraw związanych z Unią Europejską (UE) Bundesrat może utwoizyć Izbę Europejską. Głosy dla poszczególnych delegacji są wówczas takie same jak w Radzie Związkowej, a uchwały Izby Europejskiej mają moc uchwał Rady.

Należy pamiętać, że ustawy federalne uchwalane są przez Bundestag. Po uchwaleniu ustawy Bundestag przekazuje ją Radzie w celu rozpatrzenia. Bundesrat ma prawo zażądać wspólnego rozpatrzenia ustawy. Powołuje się wówczas do życia tak zwaną Komisję Mediacyjną. Jej skład i procedurę określa regulamin, uchwalany w pizypadku powstania takiej Komisji. Regulamin ten musi zostać uchwalony przez Bundestag i wymaga zgody B undesratu. Przykładowo, w 2003 roku w celu modernizacji porządku federalnego (dokładne tłumaczenie z „Modemisierung der bundesstaatlichen Ordnung ”) regulamin postanawiał, że: „Komisja składa się z 16 członków Bundesratu (po jednym z każdego landu; członków tych nie wiążą wytyczne) oraz 16 deputowanych Bundestagu (ale nie mogą być to członkowie Rządu Federalnego)”. Gdy w odniesieniu do konkremej ustawy wymagana jest zgoda Bundesratu, powołania ww. Komisji może zażądać też Bundestag oraz Rząd Federalny.

Komisja Mediacyjna może zaproponować zmiany w ustawie - wtedy Bundestag musi ponownie głosować. Jeśli Komisja nie zostaje powołana lub Komisja nie wprowadzi zmian w ustawie, to w odniesieniu do ustawy wymagającej zgody Bundesratu, Bundesrat musi podjąć decyzję o udzieleniu zgody na przyjęcie ustawy (w ustalonym terminie). W przypadku gdy ustawa nie wymaga zgody Bundesratu. Rada Związkowa ma prawo mimo wszystko wnieść sprzeciw w ciągu dwu tygodni od zakończenia prac Komisji.

O tym, co dzieje się w przypadku uchwalenia przez Bundesrat spizeciwu wobec ustawy, informuje artykuł 77 ustęp 4 Ustawy Zasadniczej: „Jeżeli sprzeciw uchwalony został większością głosów członków Bundesratu, wówczas może on zostać odrzucony większością głosów ustawowej liczby deputowanych do Bundestagu. Jeżeli Bundesrat uchwalił sprzeciw wielkością co najmniej dwóch trzecich głosów swoich członków, wówczas jej odrzucenie pizez Bundestag wymaga większości