47964

rodzaje aktywności fizycznej, w formie rekreacji i zabaw w godzinach i dniach wolnych od szkoły. Latem w czasie wakacji młodzież ćwiczyła się w skokacli, tańcach, rzutach, zapasach, dźwiganiu kamieniami, dziewczęta bawiły się tamborino i tańczyły.

Średniowieczni krakowianie organizowali zawody strzeleckie, zawodnicy strzelali z kuszy do umocowanego na wysokiej żerdzi gołębia Również popularne były tańce i pląsy.

Wśród ludu wiejskiego rozpowszecluiiane były giy, zabawy ruchowe, tańce, zabawy na śniegu i lodzie.

W Indiach wychowanie fizyczne w dalszym ciągu zachowywało kastowy charakter, pełniło różne funkcje w obrębie poszczególnych kast, co zróżnicowało jego formy od ćwiczeń wolicjonalnych w kaście kapłańskiej i rycerskich.

Zmiany w technice militarnej m in. pod wpływem najazdów' Mongołów wzmogły znaczenie ćwiczeń w jeździe korniej, w kierowaniu wozami bojowymi i strzelaniu z luku.

W Chinach na dworze cesarskim i na dworach feudalów rozwijała się sztuka jazdy konnej oraz powożenia wozami bojowymi. Organizowane były także gry w piłkę oraz gra z cieniem. Były to w^alki z wyimaginowanym przeciwiukiem przy użyciu rąk, nóg, pięści w odpieraniu ataków przeciwnika. Do najbardziej popularnych sprawności należały ćwiczenia atletyczne, równow^rażne ( chodzeme na szczudłach), ćwiczenia siłowe (przeciąganie sznura), zapasy oraz strzelanie z luku i ćwiczenia jogi.

W Japonii w dziedzinie kultury fizycznej popularna była jazda konna, polowania, również z sokołem, gra w piłkę, strzelanie z hiku, fechtunek. Podstawowy sprawnością obowiązującą samurajów i dla nich zastrzeżoną był specjalny rodzaj zapasów tzw. sumo. Zapasy odbywały się na specjalnych terenach. Zwyciężał zapaśnik, który wyrzucał przeciwnika poza teren lub przygniótł go do ziemi. Popularna była także gra w piłkę z piórami odbijana drewiuaną rakietą, gra w dużą piłkę, grający podrzucali piłkę nad drzewem czereśni, chodziło o to, by jak najdłużej utrzymać ją w powietrzu. Dekretem cesarskim z roku 1613 została wprowadzona nauka pływania.

Już w XV wieku powstały we Włoszech nowe szkoły zrywające ze średniowieczną rutyną. W szkołach w Fenarze i Mantui, rozwinął się w zreformowanym programie nauczania szeroki zakres wychowania fizycznego. Guarino zakreślił swym wychowankom duży program ćwiczeń fizycznych. Jedne miały na celu kształtowanie sprawności wojskowych (polowanie, jazda konna), inne natomiast miały szerokie ogólnowychowawcze uzasadnienie. Do zalecanych przez Guarino sprawności ogólnowychowawczych należy zaliczyć pływanie