124993

«yVUdy

Semiotyka_

(od greckiego semeotikos, czyli dotyczący znaku) albo se mc tog u, zwana jest także ogólną teorią znaków. Ogólna, formalna czyli logiczna teona języka rozumianego jako system znakowy, zajmująca sę językcm w aspekcie jego racjonalności i sprawności w aktach poznania i komunikowania. Termin semotyka stworzył amerykański lingwwta Charles San der s Peircc. natomiast semclogia • szwajcarski, Ferdinand de Saussure, mniej więcej w tym samym czasie. Inni znam lingwóa zajmujący się ogólną teorią znaku to Enc Buyssens, Georg** Moumn, Roland Barthcs ■ Umbcrto Eco, Arthur Asa Berger Semiotyka dziek się na Dzy dziedziny: semantykę, syntaktykę i pragmatykę Podział ten został wprowadzony w roku 1938 przez C. W. Momsa w pracy Podstawy teom znaków (Foundatcns of the Theory of S*gns) Scmotykę nazywa się też semantyką w szerszym sensie (w sensie węzszym semantyka jest to teona znaczenia lub teona oznaczania) lub semotogią, chociaż ten ostatni termn używany jest nieraz w cnych znaczeniach, na przykład Knsteva (Wtkipeda)

Koowkowame wauthe * p»wpółc*wiej

:: semiotyka

Coraz większą rolę w symbolcznej aktywności człowieka odgrywają obrazy. We współczesnych mediach są istotnym nośnikami treści. Patrzeć a widzieć to dwie różne rzeczy. Napotykamy tysiące bodźców wizualnych, f^trzeme na świat to pewna aktywność Świadome patrzenie jest nadawaniem sensu temu na cos patrzymy, dzięki patrzeniu wypracowujemy społecznej relacje.

Różni ludzie widząc to samo różnie reagują. Różne znaczenia nadają temu samemu widokowi.

Weegee wyznaczał standardy dziennikarstwa prasowego, fotografował głównie mafijne porachunki oraz ofiary zbrodni.

Znaczenie obrazu me jest jedno. Nie jest wpisane w obraz, znak. Nie można powiedzieć, ze ktoś odczytuje znaczenie danego obrazu poprawnie lub niepoprawnie.

Media

Jednym ze sposobów redukcji wieloznaczności pojęoa w środkach komunikowania jest ich podział na:

1.    środki służące wyrażaniu (prezentacji) informacji (język, system znaków).

2.    środki służące reprezentacji (rejestracji) informagi (kartka i ołówek, magnetofon).

3.    środki służące transmsji informacji (kabel telewizyjny, gazeta)

4.    środki służące przetwarzaniu informacji (komputer).

Trzy zasadnicze fezy mediatyzaqi przekazu

•    artykulacja,

•    utrwalene,

•    dystrybuga,

Oko ludzkie może dostrzegać mulony kolorów. Jednym ze sposobów porządkowania rzeczywistości jest nazywanie. Ikonosfera rozszerza się, obrazy mają coraz większe znaczenie (np. fenomen YouTube). Intertekstualnosć - coraz więcej tekstów kultury, obrazów jako tekstów kultury.

:: nauka o znakach

Naukę o znakach i sposobach i działania nazywamy semiotyką lub semologią. Fbdstawowe pojęcia to znak, oznaczanie, ikony, indeks, de notacja, konotacja.

Komunikowanie ludzi możliwe jest dzięki znakom.

Znakiem nazywamy byty dwoiste składające się z treści / stojącej za mą formy. Znak stoi za coś, ale me za rzecz, tylko za myśl o tg rzeczy. Umberto Eco twierdzi, ze znak to coś co ludziom umozfcwia kłamanie. Znakiem bywa wyraz twarzy (mmka), gesty, obraz, dźwięk, taniec, słowo, np. odległość między rozmawiającymi.

Zbiór znaków nazywamy kodem. Dwuklasowy zbiór znaków - tzn. składający się np. z wyrazów i reguł ich łączenia w większe całości - nazywamy językiem

Charles Sanders Reirce i Ferdinand de Saussure me byli zainteresowani wizualnym znaczeniem znaków.

Główne obszary badań semiotyki:

•    znak,

•    kody lub systemy,

•    kultura, wewnątrz której działają kody i znaki, jej forma i egzystenga jest zalezna od sposobu użycia tych kodów i znaków,

Niezwykle ważne jest pojęae tekst (każdy wytwór kultury tekst kultury, stanowiący całość uporządkowaną według określonych reguł, np. dzieto sztuki, ubiór, zachowanie realizujące jakiś utrwalony wzorzec kulturowy). W semiotyce używa się również pojęaa czytelnik, także w odniesieniu do osoby oglądającej obraz.

Modele semotyczne są związane ze znaczeniem i przybierają podobną formę. Trzy elementy modelu semotycznego:

•    znak

•    to do czego znak się odnosi

•    użytkownicy znaku

2