52900

więc listy chorób zawodowych. Nie ina tu zamkiuętego normatywnego wyliczenia. Jest natomiast otwarta klauzula, która daje wszystkim ubezpieczonym pracownikom możliwość dochodzenia świadczeń na drodze sądowej.

Plusem tej metody jest jej otwartość - każdy, kto uznaje, że doznał szkód związanych z warunkami wykonywanej pracy może udowadniać ten związek na drodze sądowej. Jeśli uda się to wykazać, uzyska wszystkie świadczenia przysługujące mu z tytułu ubezpieczenia.

Metoda ta ma jednak także minusy. Konfliktuje ona strony stosunku pracy, następuje uwikłanie się w długotrwały spór cywilny, którego wynik jest niepewny, pracownik nie posiada też środków' pieniężnych pieniężnych chwili, gdy są mu najbardziej potizebne - musi czekać na zakończenie postępowania sądowego.

MOP dostizegła obie metody i stwierdziła, że najlepszą formą ustalenia chorób zawodowych jest metoda mieszana, która łączy dwie ww - metodę listy i metodę klauzuli generalnej. Twoizony jest wykaz chorób zaw^rodowych i jednocześnie uzupełnia się go klauzulą generalną Funkcjonuje również domniemame prawne, że schoizenie umieszczone na liście jest chorobą zawodową.

Konwencja MOP-u nr 121 z 1964r. jest ostatnią konwencja z zakresu chorób zawodowych. Nic nowszego nie zostało wydane. Konwencja ta wprowadza regulację, która ma zachęcać państwa przystępujące do tej komvencji do przyjmowania systemu nueszanego ( system mixte). Wiele państw taki system przyjęło - Niemcy. Szwajcaria. Dania. Portugalia. Turcja. Belgia, czy też kanadyjska prowincja Quebec.

Jeśli chodzi o Unię Europejską to wprowadziła ona 3 zalecenia z zakresu chorób zawodowych. Pochodzą one z lat 60tych. Najogólniej izecz ujmując, dotyczą one upoiządkow'ania listy i odpowiedzialności związanej z chorobą zaw-odową. Chodzi tu główrue o problemy związane z przemieszczającymi się pracownikami, wynikające z unikatowego charakteru tych chorób i ich unikatowego nazewnictwa.

Ostatnie zalecenie z 1990r. zachęca państwa członkowskie do przyjęcia europejskiego wykazu chorób zawodowych. Do tego zalecenia zostały dodane dwa załączniki:

1.    pierwszy - zawiera listę 90 chorób uznanych ponad wszelką wątpliwość za schorzenia pochodzenia zawodowego. Te schoizenia nie budzą żadnych wątpliwości, że są pochodzenia zawodowego;

2.    drugi - zawiera listę krótszą, 45 chorób, o których z bardzo dużą dozą prawdopodobieństwa można powiedzieć, że są pochodzenia zawodowego;

Z tym zaleceniem łączy się sugestia, by te wykazy przeniesiono w sposób dosłowny do systemu krajowego każdego państwa członkowskiego. W ten sposób UE chce osiągnąć harmonizację w^r dziedzinie ubezpieczeń wypadkowych i chorobowych. Jednocześnie też z tym zalecemem łączy się druga sugestia - by państwa dążyły do wprowadzania do siebie systemu mieszanego.

W PoLsce funkcjonuje ustalona metoda listy chorób zawodowych od początku niepodległego bytu państwa polskiego.

Organem zobligowanym do ustalania wykazu chorób zawodowych jest od początku RM. Przeciętnie co 10 lat RM wydaje nowe rozporządzenie. Jest duża różnica między rozporządzeniem wydanym w 1983r. ( przedostatnie rozporządzenie) a dzisiejszym. Rozpoiządzenie z 1983r. zawierało listę jedynie 20stu chorób i to ujętych tak ogólnie, że P. piof. zasugerowała naw^ret. że jest to system mieszany. Aktualnie obowiązujące normy są już daleko bardziej restrykcyjnie sfonnułow-ane.

Wykaz jest zamieszczony w rozporządzeniu z 20 lipca 2002r. w- sprawie wykazu chorób zawodowych. Wykaz zawarty jest w załączniku do tego rozpoiządzerua. Obejmuje 26 jednostek chorobowych zgrupowanych w poszczególnych działach w zależności od czyrmika powodującego uszczerbek na zdrowiu. Mówi się o czynnikach meclianicznyclr, teclmicznycli, gorączkach metalicznych. Lista jest zbudowana ze szpalt tzn. jest podzielona na dwie albo trzy części. Jedna szpalta zawiera wykaz schoizen. druga szpalta zawiera w'anmki pracy, w których to schorzenie się ujawnia. Jest często