Architektura średniowiecza
Po wcześniejszych najazdach Wikingów, Arabów oraz Madziarów, w XI wieku w Europie zapanował pokój, który przyniósł z sobą dobrobyt, a ten zawsze sprzyjał rozwojowi sztuk pięknych. W średniowieczu triumfy święciła architektura kościelna.
Architektura gotycka:
Gotyk narodził się mniej więcej w XII w., w północnej Francji, w czasie złotego wieku stylu romańskiego. Wtedy to stwierdzono, że sklepienie krzyżowo-żebrowe można oprzeć na kolumnach bądź filarach, zamiast na samych ścianach. W zasadzie właśnie w taki sposób powstał ten styl architektoniczny.
Gotyk był pierwszym w pełni oryginalnym stylem architektonicznym, jaki wykształcił się w zachodniej Europie. Przez ponad trzysta lat budowano strzeliste i pełne światła katedry i kościoły, które stanowiły spektakularny wyraz chrześcijaństwa dumy i wiary. Gotyk był odbiciem istotnych zmian zachodzących w systemie wartości duchowych. Gotyk był techniką budowania, dzięki której możliwe było stawianie wyższych konstrukcji przy użyciu mniejszej masy nośnej.
Kluczowym odkryciem dla rozwoju architektury gotyckiej było zrozumienie, że ciężar budowli może być skoncentrowany w określonych punktach. Jeżeli będą one odpowiednio wzmocnione, inne części konstrukcji w ogóle nie muszę być elementami nośnymi, dzięki czemu znajdzie się miejsce dla lżejszych ścian lub okien.
Kolejną cechą charakterystyczną dla gotyku były łuki przyporowe, które podtrzymywały zewnętrzne parcie wywoływane masą sklepienia. Łuki przyporowe były smukłymi, zakrzywionymi kamiennymi ramionami, które wystarczały do przeniesienia ciężaru ze ścian na zewnętrzne przybory. Wsparcie łuków przyporowych pozwalało na to, by nawa główna wznosiła się ponad usytuowane po jej bokach nawy boczne. Otrzymano budynki sakralne, będące kamiennymi konstrukcjami szkieletowymi. Łuki przyporowe były zwieńczane przyporowymi spiczastymi pinaklami.
Z terytorium Francji gotyk został przeniesiony do Anglii, a następnie do Niemiec, gdzie stał się stylem dominującym. Katedra w Mediolanie stanowi przykład włoskiego gotyku.
Sztuka romańska:
W Xi i XII wieku Europa stała się kolebką nowego stylu w sztuce, który nazwano romańskim. Powstały zapierające dech w piersiach kościoły, przepiękne rzeźby, zachwycające freski oraz bogato zdobione rękopisy. Mnisi zdobiąc swe klasztory, nie ograniczali się do tematyki religijnej. Wbrew klasztornym regułom zakonnicy często zmieniali miejsce pobytu, stąd dzieła jednego artysty można spotkać w wielu klasztorach. O twórcach nie wiadomo wiele, gdyż, jeżeli już pod malowidłem widnieje podpis to jest to tylko imię artysty oraz nazwa miejscowości, gdzie obraz powstał. Na ścianach kościołów malowano całe przypowieści biblijne. Twórcy malowideł ściennych nakładali farbę na mokry tynk, i dlatego warstwa farby nie odpadała od warstwy tynku. Prace o mniejszych wymiarach zachowały się głównie w postaci ilustracji do romańskich eposów i kronik, gdzie bogato zdobione liternictwo często nawiązywało do tematów religijnych. Pełne przepych ilustracje zamieszczane w ręcznie pisanych egzemplarzach Pisma Świętego odzwierciedlają pychę możnowładcy.
Rzeźby romański, pełniąc funkcje zdobnicze, miały przedstawiać sceny o tematyce religijnej.
Romańskie budowle: S.16
Najbardziej widoczną cechą budowli romańskich jest ich ciężka konstrukcja i łukowate okna, drzwi oraz podcienia....