Uziębło Paweł

20.01.98

ed. 7.4

Technologia ATM.

Sieć ATM (Asynchronous Transfer Mode) powstała w wyniku połączenia techniki sieciowej wykorzystywanej zarówno w sieciach lokalnych (LAN) jak i w sieciach rozległych (WAN). Sieci wykonane w technologii ATM mogą przekazywać dane z szybkością gigabitów na sekundę, jednak wymagają przy tym złożonego, nowoczesnego sprzętu. Sieci wykonane w technologii ATM umożliwiają realizację wielu rozmaitych usług, takich jak przesyłanie dźwięków i obrazów w czasie rzeczywistym oraz konwencjonalne przesyłanie danych. W celu zapewnienia dużych szybkości przesyłania danych, sieci ATM wykorzystują specjalne techniki sprzętowe i programowe.

Sieci ATM buduje się z kilku podstawowych typów urządzeń. Węzły sieci szkieletowej i punkty centralne sieci lokalnych tworzy się z przełączników ATM. Są to urządzenia przełączające sygnały, posiadające od kilku do kilkudziesięciu przyłączeń. Mogą być miedzy sobą łączone w dowolnej topologii, najczęściej gęsto splecionej siatki. Dostęp do sieci ATM jest bezpośredni lub pośredni przez sieci klasyczne.

Topologia sieci ATM/Interfejsy

Sieci oparte o technologie ATM są konfigurowane jako gwiazda lub hierarchiczna gwiazda (w przypadku połączeń miedzy komutatorami) z komutatorem (swich'em) ATM w centrum. Wyroznia się dwa typy interfejsów:

-UNI - User/Network Interface, który łączy CPE (ang. Customer) Premises Equipment z siecią ATM czyli odpowiada za styk uzytkownik-siec publiczna. Interfejs UNI powinien zapewniać użytkownikowi podłączenie do globalnej sieci urządzenia typu:

-terminal szerokopasmowej B-ISDN

-urządzenie sieci LAN/MAN przystosowane do współpracy z standardem ATM

-komutator - switch - ATM

-NNI - Network/Network Interface łączący tylko porty switch'ow ATM - tzn. za ich pośrednictwem łączone są sieci i podsieci ATM. Mówimy tutaj o styku siec publiczna-siec publiczna.

Podział na dwa rodzaje interfejsów spowodował rozróżnienie dwóch formatów komórek ATM. Komórka ATM dla UNI zawiera dodatkowe pole GFC - Generic Flow Control kosztem obcięcia pola VPI (Virtual Path Identifier). Istnieje wiele specyfikacji interfejsów UNI/NNI z których każda obejmuje opis stosowanej warstwy fizycznej i charakterystykę warstwy ATM. Warto podkreślić ze UNI/NNI zwierają w sobie zagadnienia związane z płaszczyzną kontroli (ang. Control Plane): zarządzanie połączeniami, sygnalizacja itp.

Modele połączeń ATM

Technologia ATM zapewnia dołączonym komputerom interfejs oparty na połączeniach. Komputer w sieci ATM, aby przesłać dane do innego komputera, musi uzyskać połączenie, które jest w pewnym sensie odpowiednikiem połączenia telefonicznego. ATM oferuje trzy typy połączeń: komutowany obwód wirtualny SVC (Switched Virtual Circuit), stały obwód wirtualny PVC (Permanent Virtual Circuit) oraz Soft PVC.

Komutowane obwody wirtualne (SVC)

Komputer łączy się ze swoją łącznicą ATM i żąda od niej utworzenia połączenia SVC. Komputer podaje przy tym pełny adres odbiorcy i żądaną jakość połączenia. Następnie czeka aż łącznica utworzy obwód. W tym celu jest używany system sygnalizacji, który przejmuje kontrolę i zestawia ścieżkę od komputera, żądając połączenia za pośrednictwem sieci ATM (być może przy udziale wielu łącznic) do odległego komputera. Adresat musi zgodzić się na przyjęcie połączenia.

W czasie sygnalizacji każda łącznica ATM wzdłuż ścieżki sprawdza jakość połączenia, jakiej wymaga się od obwodu. Łącznica zgadzająca się na przekazywanie danych zapisuje informacje o obwodzie i wysyła żądanie do następnej łącznicy wzdłuż ścieżki. Zgoda oznacza rezerwację zasobów sprzętowych i programowych łącznicy. Po zakończeniu sygnalizacji lokalna łącznica ATM sygnalizuje sukces na obu końcach obwodu wirtualnego.

Dwustronne połączenie wymaga rezerwacji zasobów na ścieżkach w obu kierunkach.

Interfejs UNI używa do identyfikacji obwodów 24-bitowych liczb całkowitych. Gdy komputer żąda utworzenia lub zgadza się na utworzenie obwodu wirtualnego, lokalna łącznica przydziela temu obwodowi identyfikator. Pakiet przesyłany przez sieć ATM nie zawiera adresu nadawcy ani odbiorcy. Komputer etykietuje każdy nadany pakiet (a łącznica odbierany) identyfikatorem obwodu wirtualnego.

W jednym połączeniu fizycznym może funkcjonować wiele niezależnych obwodów wirtualnych.

Obwody wirtualne (PVC)

Administrator używa łącznicy do ręcznego zestawienia połączenia. Musi w tym celu podać adres źródłowy i docelowy, żądaną jakość usługi oraz 24-bitowe identyfikatory, których będą używać komputery na obu końcach obwodu. Zestawione połączenie istnieje bez względu na to czy występuje potrzeba transmisji danych czy też nie. Komutowane obwody wirtualne zapewniają dużą elastyczność, ale stałe obwody są ważne z trzech powodów:

-Połączeń PVC można używać na liniach dzierżawionych.

-Zanim nie zostanie ustalony standard sygnalizacji, współpraca między łącznicami różnych producentów wymaga użycia połączeń PVC.

-Można je wykorzystywać do zarządzania siecią i wykrywać błędy.

Soft PVC jest to kombinacja dwóch wyżej wymienionych obwodów. Połączenia są definiowane przez administratora poprzez podanie adresów końcowych urządzeń brzegowych (poszczególne odcinki danego połączenia są zestawiane automatycznie, tak jak w przypadku połączeń typu SVC), które są zestawiane w sieci po uaktywnieniu odpowiednich interfejsów ATM (tak jak w przypadku połączeń typu PVC).

Definicja połączeń typu Soft PVC zamieszczona jest w najnowszym standardzie UNI 4.0 (wcześniejsze wersje tego standardu nie uwzględniały tego typu połączeń).

QUALITY of SERVICE

Każde urządzenie brzegowe, wysyłając lub odbierając komórki ATM za pośrednictwem własnego interfejsu ATM, musi przeprowadzić odpowiednią konwersję danych. Dodatkowo urządzenie to musi spełnić określone reguły dotyczące kontraktu (traffic contact), który ustalony jest dla danego przepływu komórek ATM pomiędzy tum urządzeniem a sąsiadującym węzłem sieci ATM. Reguły takiego kontraktu mogą definiować np. wartość średnią i maksymalną pasma przepustowego, dopuszczalną szerokość przerw w transmisji danych, dopuszczalną wartość opóźnienia w transmisji sygnału itd. Urządzenie brzegowe zobowiązane jest więc do odpowiedniego kształtowania przepływu informacji (traffic shapping) do i z sieci ATM. Przełączniki ATM odpowiadają z kolei za kontrolę nad przepływem informacji do i z urządzenia brzegowego (traffic policing). Przełącznik bada aktualny stan przepływu komórek oraz porównuje parametry ruchu z uzgodnionymi regułami kontraktu dla tego przepływu. W przypadku, gdy w danym momencie parametry tego ruchu przekraczają ustalone kontraktem reguły, przełącznik ATM może zażądać od urządzenia brzegowego zmian tych parametrów, a w przypadku niespełnienia tego żądania, nie obsłużyć części strumienia komórek ATM, czyli je po prostu odrzucić. Definicje reguł dotyczących przepływu informacji pomiędzy węzłami a urządzeniami brzegowymi ATM opisane są bardzo szczegółowo w standardzie UNI (User-Network Interface), opracowanym przez organizację ATM Forum (www.atmforum.com).

Zasady działania mechanizmów traffic shapping (kontrola kształtowania przepływu informacji) oraz traffic policing (kontrola przepływu informacji do i z urządzenia brzegowego) stanowi podstawę do klasyfikacji jakości połączeń w sieciach technologii ATM, która określona jest jako Quality of Service (QoS). Wyróżnia się cztery podstawowe klasy jakości usług w sieciach ATM.

Klasyfikacja usług QoS
	Klasa A (1)	Klasa B (2)	Klasa C (3)	Klasa D (4)
Relacje czasowe dla transmisji danych	Wymagane	Wymagane	Nie wymagane	Nie wymagane
Szybkość transmisji danych	Stała	Zmienna	Zmienna	Zmienna
Tryb transmisji danych	Zorientowany połączeniowo	Zorientowany połączeniowo	Zorientowany połączeniowo	Bezpołączeniowy
Zastosowanie	Emulacja obwodów synchronicznych, przesyłanie sygnałów w czasie rzeczywistym	Transmisja głosu, obrazu (zwykle po dokonaniu kompresji)	Przesyłanie danych z/do sieci typu Frame Relay, X.25	Przesyłanie danych z/do sieci LAN
Rodzaj połączenia w sieci ATM	CBR	rt-VBR	nrt-VBR	ABR

Klasa A

W obrębie tej klasy zdefiniowano połączenia typu CBR charakteryzującymi się następującymi parametrami:

-CDV (Cell Delay Variation) - określa zmienność opóźnienia podczas transmisji poszczególnych komórek w danym połączeniu;

-Max CTD (Maximum Cell Transfer Delay) - określa maksymalne opóźnienie podczas transmisji poszczególnych komórek w danym połączeniu;

- CLR (Cell Loss Ratio) - współczynnik określający bieżący stosunek liczby komórek straconych do łącznej liczby komórek przetransmitowanych w danym połączeniu;

-PCR (peak Cell Ratio) -określa gwarantowane pasmo przepustowe podczas transmisji komórek w danym połączeniu.

Klasa B i C

Pierwotnie dla tych klas zdefiniowano połączenie typu VBR, dla których należy zagwarantować stałe pasmo przepustowe z możliwością jego chwilowego powiększenia dla danego strumienia komórek ATM. Dalsza standaryzacja doprowadziła do wyróżnienia połączenia typu rt-VBR oraz nrt-VBR.

Klasa D

W obrębie tej klasy zdefiniowano połączenie ABR dla których należy zagwarantować możliwe jak największe pasmo przepustowe, ale przy założeniu, że nie nastąpi odrzucenie komórek wskutek przeciążenia tych połączeń.

Typy połączeń w sieciach ATM

W sieciach ATM mamy do czynienia z dwoma typami połączeń. Są to dwukierunkowe połączenia point-to-point oraz jednokierunkowe połączenia point-to-multipoint. Połączenia typu point-to-point wykorzystuje się do przesyłania sygnałów audiowizualnych, emulacji obwodów synchronicznych lub też transmisji pakietów typu unicast pomiędzy sieciami LAN oraz WAN. Połączenia typu point-to-multipoint mogą znaleźć zastosowanie przy przesyłaniu pakietów typu broadcast oraz multicast w sieciach ATM.

Komórki ATM

Na najniższym poziomie (Warstwa fizyczna) sieć ATM do przesyłania danych używa ramek o stałej długości, noszących nazwę komórek. ATM wymaga, aby wszystkie komórki miały ten sam rozmiar, gdyż umożliwia to budowę szybkich łącznic. Każda komórka ATM ma długość 53 bajtów i składa się z 5 bajtów nagłówka oraz 48 bajtów danych.

(e-mail: [e-mail])

Warstwy ATM

Zdefiniowana jest tutaj budowa komórki ATM i związane z tym sposoby jej transportu przez siec, zarządzanie ruchem i ustalanie jakości połączeń.

Na najniższym poziomie łącznice ATM przesyłają jedynie małe komórki, ale programy przesyłające dane przez sieci ATM nie dzielą tych danych na komórki. Między programem a łącznicą ATM pośredniczy warstwa adaptacyjna ATM, będąca częścią standardu ATM. Warstwa adaptacyjna spełnia szereg zadań, w tym wykrywanie i korekcję błędów związanych z zagubieniem lub uszkodzeniem zawartości komórek. Zwykle oprogramowanie implementujące warstwę adaptacyjną jest „zaszyte” w interfejsie komputera razem ze sprzętem i oprogramowaniem zapewniającym wysyłanie i odbieranie komórek.

Po zestawieniu połączenia komputer wskazuje warstwę adaptacyjną, którą chce wykorzystać. Maszyny po obu końcach połączenia muszą się zgodzić na ten wybór, którego nie można zmienić po nawiązaniu połączenia.

Warstwa adaptacyjna ATM 1 (AAL1) przesyła dane ze stałą szybkością (CBR -Constant Bit Rate). Połączenia takie są używane np. do przesyłania obrazów wideo, gdyż stała szybkość przesyłania gwarantuje, że obraz nie będzie migał ani zacinał się. Klasa usług „A”.

Warstwa adaptacyjna ATM 2 (AAL2) wspomaga usługi połączeniowe, wymagające zmiennej (przydzielanej dynamicznie) prędkości transmisji ( VBR - Variable Bit Rate) i zachowania zawartej w nich informacji o taktowaniu. Innymi słowy aplikacje o zmiennym strumieniu danych jak np. niektóre standardy video. Kasa usług „B”.

Warstwa adaptacyjna ATM 3/4 (AAL3/4) wspomaga usługi o zmiennym zapotrzebowaniu na przepustowość, zarówno połączeniowe, jak tez bezpołączeniowe (klasy usług "C" i "D"). Początkowo istniały dwa oddzielne protokoły AAL3 oraz AAL4 odpowiednio dla usług połączeniowych i bezpołączeniowych. Zostały jednak połączone w jeden, nazywany AAL3/4 ze względów historycznych.

Warstwa adaptacyjna ATM 5 (AAL5) służy do przesyłania zwykłych pakietów z danymi.

Sieć ATM na najniższym poziomie używa komórek ustalonego rozmiaru, ale AAL5 dostarcza interfejsu, który umożliwia przesyłanie dużych pakietów o zmiennej długości (zmienne zapotrzebowanie na przepustowość). W stosunku do AAL3/4 jest ona wersją znacznie odchudzona m.in. poprzez uproszczenie korekcji błędów. Dzięki temu większe pole w komórce ATM przeznaczone jest na informacje użytkownika (warstwy wyższej). Upraszcza się także obróbka komórki oraz implementacja protokołu. AAL5 pozwala na przesyłanie pakietów o długości od 1 do 65535 bajtów.

W odróżnieniu od większości sieci, które umieszczają informacje kontrolne w nagłówku ramki, AAL5 umieszcza informacje kontrolne w 8 bajtach na końcu pakietu. Każdy pakiet AAL5 przy przesyłaniu przez sieć ATM jest dzielony na komórki a po dotarciu na miejsce musi zostać odbudowany z nadchodzących komórek przed dostarczeniem oczekującemu komputerowi. Warstwę adaptacyjną AAL 5 zakwalifikowano jako wspomagającą klasę usług "C".

(http://www.ita.pwr.wroc.pl./Polish/publication/atm/atm.html)

Obsługa protokółu TCP/IP

Większość aplikacji sieciowych (m.in. X-Windows, SNMP) używa protokółu IP, nie bez znaczenia jest wiec możliwość implementacji tego protokółu na bazie sieci ATM. Aby tego dokonać, należy rozwiązać następujące problemy:

-pakiety IP musza być tunelowane w polu danych komórki ATM (encapsulation). Oznacza to użycie AAL do segmentacji, reasemblacji oraz opakowania pakietu IP w komórkach ATM.

-adresy Internetowe musza zostać zmapowane na adresy warstwy ATM. Przyjęto następującą adresację w sieci ATM: adres ma 64 bity długości, w tym 32 bity identyfikują switch, 24 bity oznaczają numer portu switch'a, a pozostałe 8 bitów na razie nie są wykorzystywane.

-konieczny jest interface pomiędzy warstwą IP pracującą z trybem bezpołączeniowym oraz warstwą ATM pracującą w trybie połączeniowym

Do tunelowania pakietów IP można użyć AAL3/4 lub AAL5. Przy transmisji poprzez lokalne połączenie ATM nie potrzeba żadnej dodatkowej informacji o routingu. Po stronie nadawczej warstwa adaptacji ATM (AAL) dokonuje fragmentacji pakietu i pakuje jego części do komórek ATM należących do przydzielonego kanału wirtualnego VC (Virtual Circuit). Po stronie odbiorczej pakiet jest ponownie składany (ang. reassembling). Host rozpoznaje przynależność danej komórki do pakietu IP na podstawie jej numeru VC.

Przyporządkowanie adresów IP adresom warstwy ATM może następować na kilka sposobów. Prostym rozwiązaniem jest np. protokół ARP (Address Resolution Protocol) zawarty na serwerze ATMARP. Wymaga on usług broadcastowych na poziomie warstwy ATM. Dla prostoty i szybkości procedury korzysta się z zarezerwowanego kanału dla komunikacji ze switch'em. Pakiet zadania ARP używa ATM-owy adres broadcastowy (64 bity) i jest przekazywany przez switch do wszystkich innych hostow (broadcast na poziomie warstwy ATM). Zawiera on zapytanie "jaki adres ATM ma host o danym adresie IP ?". Odpowiedz na zadanie ARP zawiera adres ATM odpowiadający danemu adresowi IP. Dla zmniejszenia zbędnego trafiku informacje te są przez określony czas przechowywane w pamięci podręcznej (ang. ARP cache).

ATM w sieciach

Niezwykle interesującym sposobem wykorzystania sieci szkieletowych ATM jest LAN Emulation. System ten pozwala na dowolne łączenie ze sobą sieci lokalnych (Ethernet i FDDI) , umiejscowionych w rożnych budynkach i połączonych za pośrednictwem sieci ATM. Po raz pierwszy użytkownik ma możliwość zupełnego oddzielenia struktury logicznej sieci od jej struktury geograficznej. Nic nie stoi na przeszkodzie, by np. połączyć w jedna logiczna podsieć komputery administracji, w inna inżynierów projektantów, w inna inżynierów serwisu jakiejś fabryki, nawet jeśli każda z tych grup jest rozproszona w kilku różnych budynkach. Można tez przypisać pewnym komputerom przynależność do kilku grup jednocześnie, np. dyrektor techniczny powinien mieć możliwość korzystania jednocześnie z systemu księgowego administracji i z sieci CAD/CAM projektantów

ATM jest technologia idealna dla szkieletów sieci kampusowych. Typowym rozwiązaniem jest budowa sieci lokalnych w klasycznych standardach, np. Ethernet, i połączenie ich w jedna siec szkieletem ATM. Oczywiście, w sieciach tych można także instalować stacje robocze i serwery włączone bezpośrednio do sieci szkieletowej. Typowa siec kampusowa składa się z jednego centralnego switcha ATM, doprowadzającego przyłącza do centrów lokalnych oraz do stacji roboczych i serwerów, korzystających bezpośrednio z sieci ATM. W centrach lokalnych instaluje się bądź switche dostępu, bądź bridge/routery LAN-ATM. Rozwiązania te pozwalają na pełną integracje poszczególnych sieci LAN w trybie LAN Emulation.

Jednym z najciekawszych zastosowań technologii ATM jest budowa sieci miejskich. W węzłach takich sieci instalowane są przełączniki ATM (switche), tworzące szkielet sieci. Z nich wyprowadzane są przyłączenia do poszczególnych instytucji. Tam, gdzie nie potrzeba aż tak szybkiej łączności, stosuje się switche dostępu. Pozwalają one na jednoczesne przyłączenie do szkieletu ATM kilkunastu łączy Ethernet.

Połączenie między switchami różni się nieco od połączenia między komputerem a switchem. Połączenie między dwoma przełącznikami może np. pracować z bardzo dużą szybkością i może używać nieco zmodyfikowanych protokołów.

Dzięki istotnemu obniżeniu kosztów stało się opłacalne wykorzystywanie technologii ATM również do budowy sieci lokalnych. Już obecnie siec lokalna w tym standardzie może być tańsza od sieci FDDI (pracującej tak jak Fast Ethernet z szybkością 100 Mb/s), a zapewnia znacznie większą elastyczność i przepustowość

(155 Mb/s). Możliwość równoległej pracy na komputerach, z których cześć włączona jest bezpośrednio do ATM, a cześć do sieci tradycyjnych, sprzęgniętych z ATM za pomocą switchy dostepu, znacznie ułatwia projektowanie sieci.

Typowy przykład sieci lokalnej, w której użycie ATM jest właściwym rozwiązaniem, to duża drukarnia. Główne serwery, naświetlarki i skanery oraz szybkie stacje graficzne składu grafiki pracują bezpośrednio w sieci ATM. Do zadań nie wymagających szybkich transferów służą liczne tanie stacje robocze, połączone siecią Ethernet i włączone do lokalnej sieci ATM za pomocą switchy dostępu Na tych stacjach wykonuje się takie prace, jak wprowadzanie tekstów, korekta, retusz, skład czystego tekstu, one tez są wykorzystywane przez księgowość i administracje.

Sygnalizacja w sieciach ATM

Sygnalizacja jest sposobem wymiany informacji pomiędzy użytkownikiem a siecią oraz pomiędzy węzłami sieci, dotyczącej ustanawiania, kontroli i zarządzania połączeniami W sieci opartej na ATM dla efektywnego wykorzystania wszystkich jej możliwości wymagane są m.in. następujące funkcje sygnalizacji: równoczesne ustanawianie i rozłączanie wielokrotnych połączeń (ang. connection) należących do jednego wywołania (ang. call), dodawanie połączeń do wywołania, rekonfiguracja wielokrotnych wywołań, itp.

W bliskiej perspektywie niektóre z tych funkcji mogą być udostępnione poprzez rozwiniecie istniejących protokółów sygnalizacji pracujących w standardzie ISDN. Chodzi tu o rozszerzenie protokółu Q.931 dla dostępu do sieci przez UNI oraz SS7 (ang. Signalling System 7) dla sygnalizacji sieciowej miedzy NNI. Dodanie możliwości obsługi aplikacji multimedialnych wymagać będzie gruntownej restrukturyzacji istniejących protokółów sygnalizacji. Ustanowienie standardu protokółu sygnalizacji w B-ISDN jest obecnie przedmiotem prac organizacji normalizujących Obecnie producenci próbują oferować własne rozwiązania, nie czekając na standardy. Nie tworzą w ten sposób systemów zamkniętych, jako ze siec umożliwia równoległą prace kilku protokółów (standardowy może być dodany później, jak tylko zostanie określony).

Routing w sieciach ATM

Routing stanowi kluczową technologię dla niezawodnej pracy rozległych i lokalnych sieci komputerowych, w których wykorzystuje się połączenia nadmiarowe (redundacyjne). Mechanizm tych połączeń pozwala na automatyczny oraz optymalny wybór trasy przepływu informacji w sieci komputerowej pomiędzy jej dowolnymi użytkownikami. Mechanizm ten musi również zapewnić szybką zmianę tej trasy, w przypadku zaistnienia uszkodzeń węzłów sieci tak, aby zmiana nie była odczuwalna (prawie) przez użytkowników. W przypadku sieci ATM nie dopracowano jeszcze wspólnego standardu routingu dla przełączników ATM pochodzących od różnych producentów sprzętu sieciowego. Obecnie trwają prace w organizacji ATM Forum nad protokołem o nazwie PNNI (Private Network-Network Interface), który w obecnym kształcie zapewnia jedynie tzw. routing statyczny. Cechą charakterystyczną routingu statycznego jest to, że konfigurację oraz uaktualnienie tzw. tablic routingu, czyli tablic przechowujących informację o najbliższej topologii połączeń w sieci dla danego jej węzła, trzeba przeprowadzić manualnie. Jest to niezwykle uciążliwa praca dla administratora sieci i w praktyce tego typu routing można stosować tylko dla bardzo niewielkiej liczby węzłów w sieci ATM i przy niezbyt dużej liczbie połączeń wirtualnych w tej sieci.

Alternatywą dla niedopracowanego jeszcze standardu protokołu PNNI są rozwiązania opracowane przez wielu producentów sprzętu sieciowego pozwalające na realizację routingu dynamicznego.

(http://www.nask.pl./nask/info/atmpol.html)

Perspektywy rozwoju

-ATM stanowi skalowaną, elastyczną, zapewniająca dużą przepustowość warstwę łącza danych. Może ona zastąpić istniejące struktury LAN, najpierw w sieci kręgosłupowej (ang. backbone) następnie również do poszczególnych użytkowników. Będzie zapewniać te same usługi, co dzisiejsze sieci, dodatkowo rozszerzając je o nowe (np. multimedia) oraz umożliwiając łatwiejszą rozbudowę sieci.

-Integracja WAN/LAN. Jedna z ważnych zalet ATM jest możliwość użycia dokładnie tych samych protokółów zarówno w obrębie prywatnej sieci LAN jak również przy wyjściu "w świat" poprzez WAN. Chociaż istnieją pewne różnice dotyczące wnoszonego opóźnienia, problemów zatłoczenia czy taryfikacji, jednak integracja sieci stanie się niewątpliwie łatwiejsza niż obecnie.

-Integracja usług. Architektura ATM pozwala na przenoszenie po jednym kablu wielu rożnych rodzajów usług. Wizja typu: "jedna wtyczka pasuje do wszystkiego" choć jeszcze odległa, jest bardzo kusząca

Spekuluje się na temat rożnych scenariuszy wprowadzania standardu ATM. W najbliższej przyszłości technologia ma znaleźć większe zastosowanie w sieciach LAN, w których np. jeden kilku[nasto]portowy switch ATM łączył będzie routery prowadzące do poszczególnych segmentów np. Ethernetu, w roli podobnej do tej jaka pełni aktualnie FDDI. Można wtedy zrezygnować z procedur sygnalizacji, zastępując je arbitralnie ustalona struktura połączeń stałych (ang. PVC - Permanent Virtual Channel). W miarę obniżki kosztów, jak tez rozwoju oprogramowania dostępnego na oddzielne stacje robocze, realne stanie się podłączenie do sieci hostow lub stacji roboczych o dużych wymaganiach na pasmo - bezpośrednio lub za pośrednictwem koncentratorów ATM. Dostępność tanich kodekow umożliwi transfer video przez siec. Gdy pojawią się protokóły sygnalizacji, trwała struktura PVC ustąpi miejsca dynamicznie tworzonemu zestawowi SVC (ang. Switched Virtual Channel) wspomaganemu np. przez procedurę ARP. Rozwój rozległych sieci ATM otworzy z kolei drogę do tworzenia wirtualnych sieci prywatnych, służących organizacjom rozproszonym na większym terenie.

( http://www.multisoft.krakow.pl./software/abo.html)

Oferty firmy FORE Systems ("http://www.fore.com/")

Dostęp do sieci ATM jest bezpośredni lub pośredni przez sieci klasyczne. Dostęp bezpośredni umożliwiają instalowane w komputerach karty sieciowe (adaptery). Produkuje wiele rodzajów kart do niemal wszystkich typów stacji roboczych, serwerów, superkomputerów, a nawet komputerów osobistych PC i Macintosh. Dostęp pośredni odbywa się za pomocą switchy dostępu są to urządzenia posiadające jedno przyłącze ATM, które łączy się z dowolnym switchem szkieletu sieci, oraz kilka lub kilkanaście przyłączy klasycznych - Ethernet, Token Ring lub Switche dostępu mogą bądź służyć do tworzenia sieci wirtualnych (LAN Emulation) z fragmentów, przyłączonych do rożnych węzłów sieci, bądź tłumaczyć sygnały pomiędzy standardem ATM a standardami sieci lokalnych (bridging lub routing). Połączenie z siecią ATM można tez wykonać za pomocą bardzo uproszczonych switchy dostępu - bridge/routerow ATM. Różnią się one od typowych switchy dostępu tym, że maja zazwyczaj tylko jeden interfejs sieci lokalnej. Do sieci ATM można także podłączać bezpośrednio urządzenia telefoniczne lub wizyjne. Służą do tego specjalne konwertery video-ATM, voice-ATM lub PBX-ATM. Sygnały dźwiękowe i wizyjne, przesłane za pomocą tych konwerterów, mogą być następnie przetwarzane przez komputery włączone bezpośrednio w sieć ATM.

Standardy fizyczne

Sieci ATM mogą korzystać z kilku zdefiniowanych i przyjętych standardów fizycznych. Są to przede wszystkim:

SONET/SDH OC12c/STM-4 - 622 Mb/s, interfejsy światłowodowe o przedłużonym zasięgu SONET/SDH OC3c/STM-1 - 155 Mb/s, wykorzystujący połączenia światłowodowe lub na dystansach do 100 m - miedziane okablowanie strukturalne UTP, TAXI 100 Mb/s i 140 Mb/s, wykorzystujące połączenia światłowodowe, DS-3 (54 Mb/s) i E3 (34 Mb/s), wykorzystujące połączenia miedzianym kablem koncentrycznym.

Łącza T1/E1 - 1,5/2 Mb/s wykorzystujące standardowe linie telekomunikacyjne Połączenia SONET/SDH mogą wykorzystywać kable światłowodowe wielo- lub jednomodowe, te ostatnie również w wersji o zasięgu przedłużonym do 29 dBm.

Kontakt:

Mariola Kalinowska, tel.: [phone] w. 108,

email : HREF=”mailto:[e-mail]”>[e-mail]

http://www.atm.com.pl./atm/komp/pl._komp.html

---