Główne tendencje w dramacie Dwudziestolecia.
reforma teatralna - degradacja dramaturga - promocja reżysera-inscenizatora
scenografia i budowa sceny teatralnej - kubizm, futuryzm, konstruktywizm
nowatorska sztuka plastyczna i nowatorska literatura
wiele dramatów Dwudziestolecia jest utajonych, bo nie było potrzeby by powielać drukiem tekst, który wystawiany jest na scenie
Chronologia dramatu:
1. okres dominacji prądów awangardowych, antyrealistycznych, trwający mniej więcej do 1926 r.
2. okres środkowy, zachodzący na początek lat trzydziestych, kiedy to we - wciąż żywych - nurtach nowatorskich dokonuje się zwrot ku problematyce społecznej, a zarazem, i pod jej presją, zwrot ku komunikatywności
3. okres ostatni, w którym wzmagają się tendencje realistyczne i zainteresowania psychologiczne
ważne nazwiska: Witkacy, Leon Schiller (twórca „teatru monumentalnego”)Peiper, Wandurski,
Nurty/gatunki dramatu Dwudziestolecia
Dramaturgia Witakcego (ur. 1885)
nie wszystkie dramaty ogłoszono drukiem, dlatego niektóre są zapomniane
znanych jest 21 dramatów
lata ich tworzenia: 1918-1925 (oprócz Szewców - lata 30.)
rewolucyjna - ekspresjonizm, formizm, dadaizm, nadrealizm
metafizyczność, katastrofizm
Witkacy:
pisarz Teorii Czystej Formy - cel sztuki: doznanie „uczucia metafizycznego”, będącego wyrazem „bezpośrednio danej jedności osobowości” (osiągnięte przez pewne konstrukcje formalne np. działania połączone z wypowiedziami w teatrze i spięcia, relacje między nimi, szokujący charakter); logika, psychologia itp. musi ulec deformacji i dążyć do bezsensu by wywołać efekt Czystej Formy a w końcu uczycie metafizyczne
„witkacysta”