sprawozdanie1, Zespol7T2


Akademia Górniczo-Hutnicza im. S. Staszica w Krakowie

Wydział Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska

Kierunek: Górnictwo i Geologia

Specjalność: Kartografia geologiczna

Studia stacjonarne II stopnia, 1 rok

TEMAT 2

Pomiary kątów i odległości
w osnow
ie kopalnianej

Autor: Zespół nr 7

Mateusz Kufrasa
Anna Wardyńska
Justyna Zwolińska

Spis treści:

1. Wprowadzenie 2

  1. Pomiar kątów poziomych metodą kierunkową 2

  2. Pomiar odległości ruletką w powietrzu 3

  1. Opis wykonania ćwiczenia 3

  2. Literatura 6

Spis rysunków:

Rys. 1. Przykładowy pomiar kątów metodą kierunkową 3

Rys. 2. Szkic sytuacyjny pomiarów wykonanych na stanowisku nr 1404 4

Rys. 3. Schematyczny szkic z zaznaczonym obrysem korytarza, naniesionymi miarami
kątów, długościami ramion kątów i domiarami do ociosów 6

Spis tabel:

Tabela 1. Pomiar i obliczenia kątów poziomych, budynek C-4,
dnia 20 marca 2012 roku 4

Tabela 2. Pomiar długości w budynku C-4, niski parter,
dnia 21 marca 2012 roku 5

Tabela 3. Domiary długości od punktów osnowy do ociosów, stropu i spągu 5

  1. Wprowadzenie

    1. Pomiar kątów poziomych metodą kierunkową

Przed rozpoczęciem pomiarów teodolitem należy scentrować oraz spoziomować instrument. Metoda kierunkowa polega na pomiarze kierunków wyznaczonych przez promienie wychodzące z punktu A, co pozwala następnie na określenie kątów między odpowiednimi kierunkami (Rys.1).
Z przeznaczonych do pomiaru promieni wybieramy jeden początkowy. Pomiar zwykle zaczynamy w pierwszym położeniu lunety. Następnie po sprzęgnięciu spodarki i limbusa przez obrót alidady skierowujemy lunetę na punkt początkowy. Po wycelowaniu z grubsza sprzęgamy alidadę z limbusem
i leniwką dokładnie celujemy do punktu 1. Następnie dokonujemy odczytów
z noniusza i zapisujemy je w dzienniku pomiarowym. Zwalniając alidadę oraz obracając ją wraz z lunetą w prawo, czyli zgodnie z ruchem wskazówek zegara, celujemy do punktu 2. Mamy przy tym sprzęgnięty limbus ze spodarką. Następnie dokonujemy odczytów i zapisujemy je w dzienniku. Postępując w ten sam sposób dla kolejnych punktów, dochodzimy ponownie do punktu 1
i zapisujemy po raz drugi odczyty. Różnica między pierwszym i ostatnim pomiarem powinna mieścić się w granicach błędów wycelowania i odczytów. Dzięki temu zabiegowi mamy możliwość sprawdzenia, czy instrument nie został poruszony podczas wykonywania pomiarów [1].

Po przerzuceniu lunety przez zenit, obracamy alidadę z lunetą o 200 gradów (tzw. drugie położenie lunety). Następnie celujemy do punktu 1 oraz zapisujemy odczyty. Obracając alidadę z lunetą w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, celujemy do kolejnych punktów i zapisujemy wyniki pomiarów. Wyniki pomiarów w pierwszym i drugim położeniu lunety składają się na jedną serię pomiarową [1].

0x01 graphic

Rys. 1. Przykładowy pomiar kątów metodą kierunkową [2].

    1. Pomiar odległości ruletką w powietrzu

Metoda ta znajduje zastosowanie, w przypadku gdy początek i koniec boków jest znakowany przez odrzutowanie punktów, np. podczas pomiarów kopalnianych, gdzie niedostępne znaki geodezyjne w stropie są odrzutowane pionem sznurkowym. Do swobodnie zwisających pionów delikatnie przykładamy ruletkę. Na umówiony sygnał dokonuje się jednoczesnego odczytu z dwóch końców taśmy. Czynność tę powtarza się 2-4 razy. W czasie pomiarów mierzymy temperaturę powietrza oraz stosujemy naciąg taśmy za pomocą dynamometru. Zwis taśmy obliczamy teoretycznie lub też eliminujemy go przez zastosowanie odpowiedniej ilości podpórek do wielkości nieistotnej [1].

  1. Opis wykonania ćwiczenia

Pomiar kątów poziomych metodą kierunkową uproszczoną został wykonany dnia 20 marca 2012 roku w jednej serii pomiarowej w budynku C-4 należącego do AGH, przy al. Mickiewicza 30 w Krakowie, na niskim parterze. Do wykonania zadania wykorzystano umieszczony na statywie teodolit Theo 020b, który umożliwia pomiar kątów poziomych z dokładnością 20cc. Instrument został spoziomowany oraz scentrowany pod punktem nr 1404 osnowy sytuacyjnej, zastabilizowanym w belce pod stropem, odrzutowanym za pomocą pionu sznurkowego (Rys. 2). Cel lewy stanowił punkt nr 121 osnowy sytuacyjnej, zastabilizowany i odrzutowany podobnie jak stanowisko nr 1404. Cel prawy stanowił punkt osnowy sytuacyjnej nr 119, oznaczony i odrzutowany w identyczny sposób jak punkty nr 121 i 1404. Pomierzono dwukrotnie wartości kątów α i β: w kierunku zgodnym oraz przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (Rys.2). Część obliczeniowa polegała na zsumowaniu wartości kątów α i β oraz na obliczeniu ich wartości średnich. Wyniki pomiarów przedstawia Tabela 1.

0x01 graphic

Rys. 2. Szkic sytuacyjny pomiarów wykonanych na stanowisku nr 1404.

Numer stanowiska

Oznaczenie celu

 

 

 

A

średnia

Odczyty:

 

 

 

B

g

c

Cc

c

cc

1

2

3

4

1404

121

0

00

00

00

00

00

00

119

6

19

00

19

00

19

00

119

0

00

00

00

00

00

00

121

393

81

00

80

50

80

00

suma

400

00

00

399

99

00

Tabela 1. Pomiar i obliczenia kątów poziomych, budynek C-4, dnia 20 marca 2012 roku.

W kolejnym etapie pomiarów wykonano pomiary długości ramion kąta o wierzchołku w punkcie 1404 (Tabela 2), a także dokonano domiarów do stropu, spągu i ociosów wyrobiska (Tabela 3, rys. 3). Pomiar miał miejsce dnia 21 marca 2012 roku. Odległości jak i domiary wykonano za pomocą 20-metrowej ruletki stalowej. Długości ramion pomierzono 3-krotnie, a następnie wyniki uśredniono (Tabela 2)
i przedstawiono na rysunku 2.

Oznaczenie

Odczyty [m]

Różnice odczytów K - P [m]

Średnia ogólna [m]

Końcowy (K)

Początkowy (P)

1404-121

14,023

0,000

14,023

14,026

14,030

0,000

14,030

14,025

0,000

14,025

1404-119

14,016

0,000

14,016

14,014

14,014

0,000

14,014

14,013

0,000

14,013

Tabela 2. Pomiar długości w budynku C-4, niski parter, dnia 21 marca 2012 roku.

stanowisko

cel

ocios E [m]

ocios W [m]

spąg [m]

strop [m]

1404

1,084

1,395

2,054

0,418

121

1,016

1,942

2,027

0,45

119

2,377

0,568

2,025

0,44

Tabela 3. Domiary długości od punktów osnowy do ociosów, stropu i spągu.

0x01 graphic

Rys. 3. Schematyczny szkic z zaznaczonym obrysem korytarza, naniesionymi miarami kątów, długościami ramion kątów i domiarami do ociosów.

  1. Literatura

[1] Odlanicki-Poczobutt M., Wędzony J. T., Geodezja ogólna i górnicza. Kraków, 1979

[2] home.agh.edu.pl/~rkrzyzek/zagadnienia/zagadnienie%206.pdf

6



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Sprawozdanie 5 Zespół 1 Grupa I GiG
Sprawozdanie Zespołu Samokształceniowego nauczycieli wych fiz
SPRAWOZDANIE ZESPÓŁ A
SPRAWOZDANIE ZESPÓŁ A, PW SiMR, Magisterskie, Semestr II, Lab. MiBM, Sprawozdanie Bajkowskiii
Sprawozdanie 6 Zespół 1 Grupa 1 GiG
sprawozdanie zespoły VI 14druk
SPRAWOZDANIE zespół d w
Sprawozdanie z zespołu matematyczno przyrodniczego
Sprawozdanie Zespołu Matematyczno
Sprawozdanie z zespołu samokształceniowego
Podsumowanie pracy Zespołu Informacji Publicznej i Współpracy z innymi za rok 2015, Documents, ip, s
Zabezpieczenie transformatora za pomocą zespołu automatyki(1), SPRAWOZDANIA czyjeś
Zespół Szkół Zawodowych sprawozdania
Sprawozdanie z realizacji zadań zespołu przedmiotowego mat przyr 12 2013 Isem
Zabezpieczenia silników elektrycznych za pomocą zespołu autom, SPRAWOZDANIA czyjeś
Sprawozdanie z Pracowni nr. 1 , Zespół Szkół Nr 1 w Sierpcu
sprawozdanie XII 2007, sprawozdanie z pracy zespołu nauczycieli uczących w klasie I TI, PLAN PRACY Z
sprawozdanie XII 2007, sprawozdanie z dzialania zespolu klasowego I sem 2007-2008, Ewa Dadacz
Sprawozdania - Seria 1, Sprawozdanie 6,7 - Zapoznanie z budową i pomiary oscyloskopem, ZESPÓL SZKÓŁ

więcej podobnych podstron