Elastycznoć:
Wszystkie ciała wykazujš charakterystyczny zakres
odkształcenia, zwany elastycznociš. Jeli rozcišgamy pręt (w kierunku osi
x1), to relację
miedzy przyłożonym naprężeniem σ11 i uzyskanym względnym
wydłużeniem ciała ε11 opisuje słynne prawo Hookea:
Prawo Hookea w jednym wymiarze (klasyczny test
rozcišgania)
(1)
Gdzie:
E jest modułem Younga,
(S przekrój poprzeczny próbki),
Skšd się bierze elastycznoć ciał?
Spójnoć ciał stałych zapewniajš
wišzania: jonowe, metaliczne, kowalencyjne, polaryzacyjne (Van der Walsa)
i wodorowe.
Potencjał między dwoma atomami. Liniš przerywanš
pokazano, że w położeniu równowagi (minimum potencjału), kształt
potencjału może być przybliżony przez parabolę.
Prawa elastycznoci wyprowadzić można z oddziaływań
atomowych. Rozpatrzmy zagadnienie w jednym wymiarze (wzdłuż osi x).
Wprowadmy zmiennš u, opisujšcš wychylenie atomu z położenia
równowagi:
u=x - x0
lub x=x0 + u
gdzie x jest aktualnym położeniem atomu, za x0 jego położeniem
równowagi.
Rozkładamy potencjał w szereg Taylora:
(2)
Tylko te trzy składniki rozwinięcia sš dla nas istotne, dalsze jako
zaniedbywalne pomijamy.
W punkcie równowagi (x=x0)
zachodzi:
A zatem:
(3)
Pamiętajšc, że: x=x0+u, możemy napisać:
(4)
gdzie A i B sš stałymi.
Jeli atom zostaje wychylony z położenia równowagi, to działa na niego
siła F:
(5)
gdzie k=B możemy zidentyfikować jako stałš sprężystoci.
A zatem odnajdujemy typowš relację, która opisuje rozcišganie sprężyny
(lub z równań opisujšcych oscylator harmoniczny):
(6)
Jeżeli to my rozcišgamy ciało (np. pręt), to przykładana siła wynosi: F =
ku. Normalizujšc siłę i wydłużenie: F/S= k u/L (gdzie S jest przekrojem
poprzecznym, L długociš poczštkowš pręta), odnajdujemy klasyczne prawo Hookea (równanie1) dla jednego
wymiaru:
gdzie E jest modułem Younga.
Przypadek ogólny - trójwymiarowy
W przypadku ogólnym, interesujš nas jednak wszystkie
składowe przyłożonych naprężeń i również wszystkie składowe deformacji
(wywołanych przez przyłożone naprężenia). Sytuację takš opisuje
trójwymiarowe prawo Hookee, które jest oczywicie relacjš pomiędzy
tensorami:
(7a)
(7b)
Wielkoci Sijkl i
Cijkl sš tensorami czwartego rzędu
(majš cztery wskaniki).
Cijkl jest tensorem
sztywnoci (ang.: stiffness), za Sijkl tensorem podatnoci
elastycznej (ang.: compliance). W relacji powyższej zastosowano oczywicie
konwencję sumowania po powtarzajšcych się wskanikach (po prawej stronie
każdego z równań (7) występuje 81 składowych tensora). Trzeba zwrócić
uwagę, że Równ. 7a i 7b nie sš po prostu swoimi odwrotnociami. Równania
te opisujš inne sytuacje eksperymentalne. Pierwsze z nich (Równ. 7a)
opisuje sytuację, gdy czynnikiem wymuszajšcym sš odkształcenia
(εij), a
odpowiedziš materiału sš naprężenia wytworzone w materiale
(σij). Drugie z
tych równań (Równ. 7b) opisuje sytuację odwrotnš: do materiału przykładamy
zestaw naprężeń (σij), a odpowiedziš sš deformacje materiału (εij).
Omówmy teraz kilka własnoci symetrii tensorów
S i C.
Symetrie tensorów elastycznoci
Rozważymy w tym celu kilka sytuacji dowiadczalnych.
a) Przykładamy tylko jednš
składowš naprężenia: s 11. Ile wynoszš ε23 i
ε32 ?
Stosujemy Równ. 7b:
lecz:
i ogólnie:
(8)
b) przykładamy składowš
naprężeń s 32=s 23, ile
wynosi e 12?=s 23, ile
wynosi e 12?
Stosujšc ponownie Równ. 7b:
Składowych S1223 i
S1232 nie możemy wyznaczyć oddzielnie,
lecz tylko ich sumę. Przyjmuje się zatem konwencję, że wartoć powyższego
nawiasu dzielimy równo pomiędzy te składowe tensora S; a
zatem:
(9)
Tak więc istnieje symetria ze względu na
przestawienie wskaników w pierwszej parze, a także w drugiej.
c) Istnieje jeszcze jedna symetria tensorów S i C,
polegajšca na przestawieniu obu par
wskaników:
(10)
Symetrię tš można wykazać w oparciu o rozważania
energetyczne.
WSZYSTKIE POWYŻSZE SYMETRIE (z punktów a, b i c)
WYKAZUJE TAKŻE TENSOR Cijkl !!
d) Na ogół:
jest tak, ponieważ obie stałe
opisujš różne eksperymenty.
Rozważmy test rozcišgania osiowego:
Czynnikiem wymuszajšcym jest tu składowa naprężenia:
s
11=F/S, za mierzonš odpowiedziš
materiału jest wydłużenie względne e 11,zwišzek między nimi jest
następujšcy:
(11)
ostatecznie:
(12)
Trzeba tu dodać, że choć mierzymy składowš e 11, to w materiale wystšpiły i inne składowe deformacji (np.
e 22 i
e
33).
Natomiast stała C1111 opisuje inny eksperyment:
wymuszamy na próbce wydłużenie względne e 11 i pytamy ile wynosi składowa naprężeń s 11, która wyindukowała się w materiale (wystšpiš i inne składowe
s
ij). Oczywicie:
(13)
Elastycznoć liniowa i nieliniowa
Widzielimy powyżej, że liniowy charakter elastycznoci
wynika z przybliżenia dołka potencjału międzyatomowego przez funkcję
drugiego stopnia (parabolę). Przybliżenie to jest dobrze spełnione dla
małych wychyleń atomu z położenia równowagi. Natomiast dla większych
wychyleń, ale jeszcze odwracalnych mamy elastycznoć nieliniowš. Efekt
ten dobrze widać na krzywej rozcišgania wiskersów, zamieszczonej na końcu
tego rozdziału. My zajmować się będziemy tutaj wyłšcznie elastycznociš
liniowš.
Transformacja tensorów C i S do nowego układu
odniesienia.
Ponieważ stałe elastyczne sš tensorami czwartego rzędu,
to ich wzory transformacyjne zawierajš iloczyny
czterech kosinusów kierunkowych:
(14)
W równaniach tych zastosowana jest konwencja sumowania po
powtarzajšcych się wskanikach; po prawej stronie każdego z równań
występujš wszystkie składowe tensora S lub C (jest ich w ogólnym przypadku
81).
Notacja macierzowa
Tensory C i S posiadajš po 81 składowych. Ze względu na
przedstawione powyżej symetrie, iloć niezależnych składowych jest dużo
mniejsza. Jest to powód dla którego używa się zredukowanej notacji zapisu
tensorów S i C, zwanej notacjš macierzowš. Poza tym jest rzeczš wygodnš
operować dwuwymiarowš macierzš, którš możemy w sposób przejrzysty
przedstawić na kartce papieru. Bioršc pod
uwagę, że jest szeć niezależnych składowych
tensorów deformacji i naprężeń, tensory S i C przedstawia się jako
macierze o wymiarach (6x6).
Istotš tego skróconego zapisu jest zastępowanie pary
wskaników jednym, zgodnie z następujšcš regułš:
stare wskaniki nowe wskaniki
11 → 1
22 → 2
3 → 3
23, 32 → 4
13, 31 → 5
12, 21 → 6
(15)
Rozpocznijmy od tensora σij:
(16)
Zamieniajšc tensor εij na macierz kolumnowš, używamy dodatkowo współczynników
1/2
przy składowych cinajšcych (czynnik ten uwzględnia fakt,
że istniejš zawsze dwie, równe sobie składowe cinajšce deformacji, np.:
e
12=e
21):
(17)
Tensor Cijkl zamieniamy na macierz
kwadratowš zgodnie z powyższš tabelkš
(równanie 15):
(18)
Ostatecznie prawo Hookea (równanie 7a) możemy
zapisać w postaci macierzowej:
Prawo Hookea:
(19)
lub też w postaci rozwiniętej
(20)
Chcielibymy mieć ten zapis również i w drugš stronę,
tzn.:
Konsekwencjš Równ. (17) oraz faktu, że również w tensorze
deformacji sš pary równych sobie składowych cinajšcych (np. s 12=s 21), zamiana
Sijkl Ž
Smn jest nieco bardziej złożona (niż
tensora C). Przy redukcji tensora S do macierzy stosujemy następujšcy
algorytm:
(21)
Czynnik p ma następujšce wartoci:
p=1 dla Smn takiego że m, n
Ł 3
P=4 dla Smn takiego że m, n
>3
P=2 dla pozostałych ( np. m>3, nŁ 3)
Poniżej pokazano schematycznie, jakie wartoci p przyporzšdkowujemy
poszczególnym wyrazom macierzy
Smn:
(22)
Ostatecznie możemy zapisać prawo Hookea w postaci
macierzowej, przy użyciu macierzy S:
(23)
lub też w postaci rozwiniętej:
(24)
Zbierzmy, raz jeszcze uzyskane relacje macierzowe:
(25)
Energia zgromadzona w ciele odkształcanym
sprężycie
dla sprężyny:
Rozcišgamy sprężynę na odległoć x (od położenia
równowagi). Przykładana siła przy wychyleniu x wynosi:
F=kx
Praca rozcišgnięcia sprężyny na odległoc x wynosi:
(26)
przypadek odkształcenia 3-wymiarowego:
Rozważmy odkształcenie jednostkowego szecianu danego
materiału. Praca, powodujšca wybranš składowš odkształcenie e j
wykonana jest przez składowš naprężenia s j, natomiast praca całkowita jest sumš takich
przyczynków:
(27)
Praca powyższa jest jednoczenie energiš elastycznš
zgromadzonš w jednostkowej objętoci materiału (czyli energiš
właciwš).
Istnieje oczywicie kilka form równoważnych:
(28)
Wyrażenia powyższe dotyczš energii właciwej (czyli
energii na jednostkę objętoci). Jeli liczymy energię elastyczna całego
ciała, musimy policzyć całkę po całej objętoci:
(29)
gdzie V0 jest całkowitš objętociš
ciała.
Wpływ symetrii na stałe elastyczne
Symetria ciała (kryształu) wpływa na kształt macierzy stałych elastycznych S i C.
Na poczštku zauważmy, że macierze S i C sš symetryczne,
tzn:
(30)
Wynik ten można dostać przy okazji rozważań dotyczšcych pracy
odkształcenia elastycznego ciała.
Również symetria ciała wywiera przemożny wpływ na kształt
macierzy S i C. Poniżej podamy macierze C i S dla trzech przypadków
symetrii ciał (kryształów): szeciennej, rombowej i
izotropowej.
Symetria szecienna:
(31)
Występujš tutaj trzy różne współczynniki
C11, C12,
C44, które definiujš 12 niezerowych
wyrazów tej macierzy.
Oczywicie kształt macierzy S jest
identyczny.
Symetria rombowa:
(32)
Występuje tutaj 9 niezależnych współczynników, które definiujš 12
niezerowych wyrazów macierzy.
Kształt macierzy S jest identyczny.
Zauważmy, że im niższa symetria ciała tym więcej będzie
niezależnych współczynników, definiujšcych macierz elastycznoci. W
przypadku ciała o najniższej możliwej symetrii, czyli kryształu
trójskonego, niezależnych współczynników będzie 21.
Materiał izotropowy:
Przykładem materiału izotropowego może być ciało o
strukturze amorficznej (szkło, zastygła smoła itp.), ale także
polikryształ bez tekstury (jest to tzw. ciało
quasi-izotropowe)
Łatwo można wykazać, że w przypadku ciała izotropowego,
tylko dwie niezależne stałe elastyczne (stałe Lamego) definiujš całš
macierz elastycznoci l i
m . I
tak:
C12=l , C44=m oraz C11=l +2m
.
Macierze S i C majš następujšcš postać:
(33)
(34)
Gdzie:
Przykłady zastosowań:
materiał izotropowy pod obcišżeniem
osiowym:
Rozcišgamy materiał w kierunku osi x1. Relacja łšczšca s 1 i e 1
jest następujaca:
czyli:
(35)
Obok wydłużenia, w kierunku x1, wystšpiš też skrócenia
poprzeczne:
(36)
Interesujšcy jest stosunek skrócenia poprzecznego do wydłużenia -
podaje go współczynnik Poissona n ):
(37)
W wietle relacji podanych wyżej:
(38)
cinanie ciała
izotropowego:
Zmiana kształtu ciała pod wpływem deformacji typu
cinajšcego
Załóżmy, że przykładamy naprężenie cinajšce s 23=s 4
(pozostałe składowe sš zerowe).
Korzystajšc z Równ. (24):
(39)
Z drugiej strony, z klasycznej postaci prawa Hookea
(40)
Po porównaniu otrzymujemy następujšce wyrażenie
na moduł cinania G=m :
(41)
Różne wprowadzone już przez nas stałe elastyczne dla ciała izotropowego
nie sš od siebie niezależne. I tak, wiedzšc, że:
oraz
otrzymujemy:
(42)
deformacja materiału
izotropowego pod wpływem naprężeń
hydrostatycznych
Jest to stan naprężeń, w którym występujš tylko składowe normalne o
takiej samej wartoci p:
(43)
Taki stan naprężeń panuje np. w cieczy (na stałej
wysokoci).
Stosujšc uogólnione prawo Hookea:
dla orodka izotropowego otrzymujemy:
(44)
Względna zmiana objętoci, czyli dylatacja D :
(45)
A zatem moduł sprężystoci objętociowej, K, wynosi:
(46)
Ostatecznie:
(47)
Moduł sprężystoci objętociowej K możemy wyrazić również przez E i
n (korzystajšc z
Równ. (35) i (38)):
(48)
Wartoci współczynnika Poissona
Wykorzystujšc Równ. (42) i (47) obliczmy wyrażenie:
(49)
Wyliczmy stšd n
:
(50)
Na podstawie tej zależnoci znajdziemy granice w jakich może się
zmieniać n
.
Gdy
(51)
zatem zakres dopuszczalny wynosi:
1<n
<0.5
Przykładowe wartoci dla materiałów:
dla: pirytu żelaza n
=-0.4
Be n
=0
Cr n - bardzo małe
wartoci ujemne
metali polikrystalicznych to
dla gumy
Anizotropia elastyczna
Często jako wskanika anizotropii elastycznej ciał (kryształów) używa
się współczynnika anizotropii elastycznej
Zenera:
(52)
Łatwo sprawdzić, że dla ciała izotropowego:
A=1.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Elastyczne Formy Zatrudnienia KompendiumMikroekonomia wykĹad 3 2010b Rynek elastycznoĹÄ popytu i podaĹźyElastyczne formy zatrudnienia poradnikElastycznoĹÄMIKROEKONOMIA WYKĹAD 2 (15 10 2011) elastycznoĹÄ popytu i podaĹźyRozdziaĹ 06 Kontroler napÄdu dyskĂłw elastycznychmakuchowski,Elastyczne Systemy MontaĹźowe,PytaniaElastyczne Formy Zatrudnienia TelepracaElastycznoĹÄ rynku pracyelastycznosc zadaniaWyk ? 2 Elastyczno zasobow e learningW 5 ELASTYCZNOĹÄ POPYTUElastycznoĹÄSprzÄgĹa elastycznewiÄcej podobnych podstron