57761

Świadczenie pieniężne art. 49

Art. 49.

Odstępując od wymierzenia kary, a także w wypadkach przewidzianych w ustawie, sąd może orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na określony cel społeczny; nie może ono przekroczyć trzykrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji.

Art. 49a.

§ 1. W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a, sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz instytucji lub organizacji społecznej określonej w art. 47a.

§ 2. Świadczenie pieniężne określone w §    1 nie może przekroczyć

dziesięciokrotności najniższego wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji.

Świadczenie pieniężne, jest nowym środkiem karnym, wprowadzonym przez KK z 1997 roku. Polega ono na wpłaceniu określonej kwoty (nie wyższej jednak od trzykrotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia w czasie orzekania w I instancji) na określony cel społeczny (art. 49 KK)

Nie jest formą naprawienia szkody i nie może go zastępować. Pełni funkcje wychowawcze i prewencyjne. Środek ten ma kształtować świadomość prawną. Jest zewnętrznym wyrazem tego, że sprawca popełnił czyn zabroniony. Polega na wpłaceniu określonej kwoty, nie wyższej niż 3x najniższe wynagrodzenie na określony cel społeczny. Środek ten można orzec w przypadku: gdy sad odstępuje od wymierzenia kary (np. art. 25 § 3) gdy ustawa przewiduje możliwość orzeczenia tego świadczenia (np. art. 67 § 3) Orzeczenie świadczenia pieniężnego w trybie dodanego art. 49a - przepis ten przewiduje obligatoryjne orzeczenie świadczenia pieniężnego w razie orzeczenia sprawcy z przestępstwo prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, lub pod wpływem środka odurzającego (art. 178a). Obligatoryjne świadczenie pieniężne ma być orzeczone na rzecz instytucji lub organizacji społecznej, do której zadań lub statutowych celów należy świadczenie pomocy osobom poszkodowanym w wypadkach komunikacyjnych. Świadczenie to nie może przekroczyć 10x najniższego wynagrodzenia w czasie orzekania w I instancji