59120

•    Zapewnienie wysokiego poziomu zatrudnienia przez reformowanie rynku pracy w ramach Europejskiej Strategii Zatrudnienia. Rządy nie mają wpływu na współczynnik obciążenia demograficznego osobami starszymi, mogą jednak poprawiać ekonomiczną stopę obciążenia, tzn. relację pomiędzy liczbą osób pracujących a liczbą osób pobierających emeryturę.

•    Spowodowanie, aby bodźce do uczestnictwa starszych pracowników w rynku pracy zawarte były nie tylko w polityce gospodarczej i polityce rynku pracy, ale we wszystkich odpowiednich dziedzinach zabezpieczenia społecznego, a w szczególności

w systemach emerytalnych. Chodzi o zniechęcanie do wcześniejszego pobierania świadczenia emeiytalnego (lub je zastępującego), wycofanie „kar" za przebywanie na rynku pracy po osiągnięciu statutowego wieku emerytalnego oraz o stworzenie szansy stopniowego przechodzenia na emeryturę, np. poprzez możliwość utrzymania łącznie częściowej emerytury i pracy w niepełnym wymiarze czasu.

•    Zapewnienie wypłacalności systemów emerytalnych. Może konieczne będzie tworzenie rezerw na potrzeby finansowania systemów emerytalnych w przyszłości.

•    Zapewnienie równowagi korzyści i kosztów pomiędzy aktywną zawodowo i emerytowaną częścią populacji w taki sposób, aby nie powodować nadmiernego obciążenia populacji aktywnej, ale jednocześnie zapewnić odpowiednie świadczenia osobom starszym.

•    Spowodowanie, przez odpowiednie regulacje i odpowiednie zarządzanie, aby zarówno prywatne, jak i publiczne systemy zagwarantowały świadczenia o odpowiedniej efektywności, dostępie, mobilności i bezpieczeństwie. Podkreśla się znaczenie systemów prywatnych: zakładowych i indywidualnych.

Trzeci obszar.

Modernizacja systemów emerytalnych zwiększy ich zdolność do reagowania na zmieniające się potrzeby społeczeństw i jednostek.

Zmiany w systemach emerytalnych powinny przyczyniać się do zwiększenia elastyczności rynku pracy, do wyrównania szans dla kobiet i mężczyzn na rynku pracy i w systemach zabezpieczenia społecznego, a także do lepszego dostosowania świadczeń do potrzeb indywidualnych.

Cele w zakresie trzeciego obszaru to:

•    Zapewnienie zgodności systemów emerytalnych z wymogami elastyczności i bezpieczeństwa zatrudnienia. Chodzi o to, żeby mobilność pracowników pomiędzy poszczególnymi krajami

•    a także niestandardowe formy zatrudnienia oraz praca na własny rachunek nie powodowały gorszego zabezpieczenia emerytalnego.

•    Ocena systemów emerytalnych pod kątem równego traktowania kobiet i mężczyzn, biorąca pod uwagę zobowiązania wobec prawa Wspólnotowego.

•    Spowodowanie większej przejrzystości systemów emerytalnych i monitorowanie reform emerytalnych.

W dziedzinie zabezpieczenia społecznego na starość szczególną wagę przypisuje się w Strategii Lizbońskiej wyzwaniom ekonomicznym. Mówi ona o potrzebie odpowiedzi na wyzwania finansowe w taki sposób, aby nie podważyć celów społecznych. Podkreśla