Kontinuum przejawów aktywności ludzkiej
Spróbujmy podsumować sekwencję kategorii teoretycznych, które wprowadzaliśmy kolejno od rozdziału drugiego, dla oznaczania fundamentalnej dla socjologii domeny aktywności ludzkiej. Zaczęliśmy od zachowania, a więc zewnętrznie obserwowalnych ruchów fizycznych. Potem mówiliśmy o działaniach a więc zachow'aniach wyposażonych w znaczenie. Potem o czynnościach społecznych, a wrięc działaniach adresowanych ku innym ludziom. Następnie o działaniach społecznych, zorientowanych na potencjalne reakcje innych. Z kolei rozważaliśmy kontakty społeczne, a więc jednorazową, wzajemną wymianę reakcji na działania społeczne partnera. Prowadziło to do pojęda interakcji, a więc sekwencji wzajemnie zorientowanych i wzajemnie modyfikowanych działań społecznych, zamkniętych w jednym epizodzie. Interakcja powtarzalna rozumiana była jako wielość przypadkowych epizodów interakcyjnych między tymi samymi partnerami. Interakcja regularna - jako wielość epizodów interakcyjnych nieprzypadkowych, przebiegających według pewnego rytmu czasowego. Interakcja regulowana to taka, której cały przebieg jest wyznaczony normatywnie, wiążącymi regułami społecznymi. Doszliśmy w ten sposób do pojęcia stosunku społecznego, jako abstrakcyjnej relacji między pozycjami społecznymi, realizującej się w wielości interakcji polegających na wykonywaniu wzajemnie zorientowanych, normatywnie przepisanych ról społecznych. Te dziesięć pojęć tworzy pewien swoisty język, który socjologia stosuje do opisania tej fundamentalnej materii społecznej, jaką jest aktywność ludzi, ale podejmowana nie wr pojedynkę czy w izolacji, lecz raczej w „przestrzeni międzyludzkiej”, w otoczeniu i w riągłym odniesieniu do innych ludzi. Język ten jest w pewnym stopniu bogatszy i w pewnym stopniu inny niż język potoczny. Pozwala dostrzec nieco więcej i zrozumieć nieco więcej z tego, co toczy się wokół nas, w naszym codziennym, ludzkim życiu. Pozwala odróżnić to, co na pierwszy rzut oka podobne, i odkryć podobieństwa w tym, co pozornie odmienne.