70574

Kodeks karny Makarewicza 1932 r.

Komisja Kodyfikacyjna powołana do życia w 1919 r uznała za niezwykle pilne zastąpienie zróżnicowanego prawa karnego obowiązującego na terenach polskich jednolitym kodeksem karnym. W 1919 r ukonstytuował się Wydział karny Komisji Pracom komisji przewodzili Juliusz Makarewicz i Wacław Makowski.

Kodeks został wydany w 1932 r w drodze rozporządzenia Prezydenta RP. Jednocześnie zostało ogłoszone odrębne prawo o wykroczeniach

Kodeks karny z 1932 r byl dziełem nowoczesnym, napisany jasnym i precyzyjnym prawniczo językiem Czyn byl przestępstwem, jeśli wyczerpywał przesłanki zawarte w kodeksie. Podstawą odpowiedzialności karnej była wina.

Kodeks byl oparty o trzy ogólne zasady:

Zasadę subiektywizmu - odpowiedzialność kama zależna od stosunku sprawcy do czynu i od jego poczytalności - konstrukcja winy dopuszczała odpowiedzialność wyłącznie za skutki zamierzone i przewidywane, odpowiedzialność zależna od wieku sprawcy (np. do 13 lat - brak odpowiedzialności, 13-17 lat - odpowiedzialność warunkowa), odpowiedzialność podżegacza i pomocnika - za zamiar.

Indywidualizacja kary ■ uwzględnienie przez sąd okoliczności takich jak pobudki, sposób działania sprawcy, stosunek do pokrzywdzonego, dotychczasowe życie, zachowanie po popełnieniu przestępstwa

Zasadę humanitaryzmu - polegającą na stosowaniu represji tylko w granicach niezbędnych dla uzyskania przewidzianych celów kary Kara śmierci uznana została za środek wyjątkowy i przewidziana tylko w pięciu przypadkach Nieletnie między 13 i 17 r.ż. podlegali tylko środkom poprawczym lub wychowawczym.

- Zasadę środków zabezpieczających - jako sposób ochrony społeczeństwa przed przestępcami Środki zabezpieczające były przewidziane wobec osób chorych psychicznie, alkoholików, narkomanów, recydywistów, przestępców zawodowych, przestępców wykazujących wstręt do pracy

Ponadto kodeks przewidywał: Zawieszenie wykonania kary, warunkowe zwolnienie i zatarcia skazanie. Kodeks ze zmianami obowiązywał do 1970 r.