67453

trzeba uznać: nadmierną emisję zanieczyszczeń ze źródeł znajdujących się na rozpatrywanym obszarze, niekorzystne rozmieszczenie, wysokość i nadmierną koncentrację źródeł, zwłaszcza niskich, wadliwe zagospodarowanie terenu (jego zabudowę lub inne obiekty przestrzenne) utrudniające jego naturalne przewietrzanie, a w efekcie pogarszające możliwości szybkiego rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń w przyziemnych warstwach atmosfery i ich rozcieńczenie w powietrzu (obniżenie stężeń), napływ zanieczyszczeń spoza obszaru działania systemu.

Jako główne kierunki działania w zakresie ochrony atmosfery należy przyjąć:

-    zmniejszenie emisji (lub niedopuszczenie do jej wzrostu) na rozpatrywanym obszarze poprzez likwidację znajdujących się tam źródeł emisji (lub niedopuszczenie do powstania nowych) bądź zmniejszenie emisji z tych źródeł,

-    zmiany warunków rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń polegające bądź na ułatwieniu ich rozcieńczenia w powietrzu bądź na ograniczeniu ich oddziaływania na strefy podlegające szczególnej ochronie,

■ zmniejszenie emisji ze źródeł znajdujących się poza obszarem systemu (lub niedopuszczenie do jej zwiększenia), poprawę warunków rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń z tych źródeł.

Największe są możliwości zmniejszenia emisji ze źródeł znajdujących się na obszarze podlegającym kontroli oraz warunków wprowadzania emitowanych z nich zanieczyszczeń do atmosfery, a także warunków rozprzestrzeniania się ich, poprzez zmiany w zagospodarowaniu terenu.

Realne, choć często ograniczone, są możliwości zmian strumienia zanieczyszczeń napływających z zewnątrz, lecz skutki tych zmian następują na ogół wolno. Te właśnie trzy grupy możliwych oddziaływań winny wytyczać kierunki polityki ochrony atmosfery i kształtować instrumenty jej realizacji.