67571

łańcuchem peptydowym mureiny, a część lipidowa związana jest z lipidami błony zewnętrznej.

Błona zewnętrzna bakterii składa się z białek, fosfolipidów i

lipopolisacharydow. Nie zawiera kwasów tejchojowych (typowych dla bakterii

gramdodatnich). Błona zewnętrzna jest w małym stopniu przepuszczalna dla substancji o

charakterze hydrofilowym. Część rzeczywistej przepuszczalności tej

błony zależy od jej białek. Białka błony zewnętrznej, które uczestniczą w transporcie do

komorki, zwane są porynami. Przez nie mogą dyfundować rożnego rodzaju substancje.

Dzieli się je na:

-    poryny specyficzne, które umożliwiają przechodzenie ściśle określonych substancji

-    poryny niespecyficzne umożliwiające przepuszczanie cząsteczek o określonej wielkości i hydrofilowym charakterze.

Fosfolipidy stanowią wewnętrzną warstwę błony zewnętrznej. Lipopolisacharyd

-    charakterystyczny składnik dla bakterii gramujemnych, umiejscowiony jest w zewnętrznej warstwie błony. Zbudowany jest z trzech składników: lipidu A, wielocukru rdzeniowego i O-swoistego łańcucha cukrowego.

Bakterie gramdodatnie i gramujemne mogą syntetyzować i wydzielać substancje o charakterze polimerów. Polimery tworzące zbitą warstwę ściśle otaczającą komorkę i ściśle z nią związaną nazywa się otoczką. Gdy polimery tworzą warstwę luźno związaną z komorką, przybierając formę włokienek sterczących na zewnątrz komorek, nazywa się je glikokaliksem. Jeżeli polimery są całkowicie odłączone od komorki bakteryjnej, aleją otaczają, nazywa się je warstwą śluzową. Polimery te mogą być: polisacharydami, polipeptydami lub polisacharydopolipeptydami.

Polisacharydy zbudowane są z: cukrów, aminocukrow i kwasów uronowych. Funkcje i właściwości zewnątrzkomorkowych polimerów są różnorodne i zależą w dużym stopniu od sposobu ich ukształtowania wokoł komorki. Egzoplimery poza ochroną komorki przed wysychaniem i szkodliwymi czynnikami, wpływają także na przechodzenie związków chemicznych do jak i z komorki.

Usuwanie metali ciężkich przez mikroorganizmy wynika z mechanizmów:

-    powierzchniowego wiązania metali przez reaktywne polimery i makrocząsteczki występujące w osłonach komórkowych,

-    wewnątrzkomórkowego wiązania metali.

Oporność drobnoustrojów na metale ciężkie wynika z obecności systemów komórkowych umożliwiających wydalanie metali na zewnątrz, bioakumulację lub przemiany enzymatyczne prowadzące do powstawania mniej toksycznych form metali. Usuwanie metali z udziałem mikroorganizmów jest określana mianem biosorpcji. Jest to proces, który polega na: - wiązaniu jonow metali przez grupy reaktywne biopolimerów występujących w osłonach komórkowych mikroorganizmów,