75788

Mikenku>x*^

zakres otaczającej przestrzeni, której obraz pada na siatkówkę nieruchomego oka, nazywany jest polem widzenia. Każde oko ma swoje pole widzenia, ale na skutek odpowiedniego ustawienia i ruchów gałek ocznych jednooczne pola widzenia nakładają się w partiach przyśrodkowych mniej lub bardziej na siebie, dając różnie rozległe obuoczne pole widzenia. Przedmioty występujące w tym polu wykrywane są jednocześnie obu oczami. Widzenie obuoczne pozwala na dość dokładną ocenę odległości i wielkości oglądanych przedmiotów, daje dokładniejszą ocenę głębi i proporcji. Widzenie jednooczne nie jest tak dokładne, ale pozwala nawet oku wykryć bez poruszania głową nagłe pojawienie się nowego obiektu w jego polu widzenia lub wystąpienia jakiegoś nieistniejącego dotąd mchu. U zwierząt zależnie od przedniego lub bocznego umiejscowienia oczu na głowie różną wielkość mają jedno- i obuoczne pola widzenia. Kot i niektóre psy mają oczy umiejscowione bardziej z przodu, stąd mają duże obuoczne spojrzenia i małe jednooczne pola widzenia, królik z oczami rozmieszczonymi po bokach głowy ma wąskie dwuoczne i rozległe jednooczne (panoramiczne) pole widzenia. Szerzej rozstawione, przesunięte na boki głowy, wypukłe oczy u zwierząt roślinożernych stwarzają im duże, panoramiczne pole widzenia pozwalające na śledzenie wszystkiego, co się wokół nich dzieje przy nieznacznych mchach głowy. U królika po lekkim uniesieniu głowy powstaje nawet z tyłu wąskie, obuoczne pole widzenia. Większość zwierząt o rozległych obuocznych polach widzenia orientuje się w środowisku głównie za pomocą wzroku.