77935

Dr. Joanna Bogołębska

Polityka pieniężna głównych banków centralnych Wykład VIII - System rezerwowy

Bank Centralny jako pożyczkodawca ostatniej instancji (LOLR)

Funkcja LOLR oznacza dyskrecjonalne (uznaniowe) zasilenie w płynność jednego banku lub całego systemu bankowego w reakcji na niekorzystny szok, powodujący nadzwyczajny wzrost popytu na pieniądz rezerwowy, gdy popyt ten nie może zostać zaspokojony z innych np. prywatnych - źródeł.

Instytucja LOLR powinna spełniać 3 podstawowe zadania:

1.    chronić integralność systemu płatniczego

2.    zapobiegać ruchom na banki i przekształcaniu ich w kryzysy bankowe

3.    zapobiegać zaburzeniom płynności poszczególnych banków

Realizacja funkcji LOLR koncentruje się na pytaniach;

-    wspieranie indywidualnych banków, czy tylko w odniesieniu do całego systemu bankowego?

-    wspieranie tylko banków dotkniętych przejściowym brakiem płynności, ale uznawanych za wypłacalne, czy także banków niewypłacalnych?

-    jaki poziom oprocentowania pożyczek? "

-    czy funkcję LOLR należy traktować jako element polityki pieniężnej, czy są to funkcje oddzielne?

czy zasady wsparcia płynnościowego powinny być określone cx antę, czy też dyskrecjonalne i niejawne?

-    czy zasady powinny być identyczne w sytuacji kryzysu systemowego jak i w pozostałym okresie?

** system amerykański (USA, Nowa Zelandia, Australia) stopa lombardowa jest stopą oddolną. Ma na celu pomoc sektorowi bankowemu.

Ujęcie klasyczne - doktryna Thorntona - Bagehota: (egzamin!); europejski model BC; XIX w.

-    zapewnienie pomocy płynnościowej dla odczuwających przejściowy brak płynności, ale wypłacalnych, banków

-    wymaganie dobrego zabezpieczenia

-    stosowanie tzw. penalty ratę (stopa refinansowania systemu bankowego jest najwyższą)

-    wsparcie nielimitowane

-    znajomość ex antę zasad polityki LOLR

-    minimalizowanie skutków zaburzeń płynnościowych w gospodarce, a nie ich zapobieganie sof ety net -> siatka bezpieczeństwa finansowego

Doktryna constructiyg ambiguity G. Corrjgana;

Polega na ograniczeniu do minimum przez BC informacji dotyczących procedur i zasad udzielania Awaryjnego Wsparcia Płynnościowego. Brak dostatecznej polityki informacyjnej dotyczącej metod zarządzania kryzysem systemowym ma służyć ograniczaniu zjawiska pokusy nadużycia i zwiększeniu dyscypliny rynkowej podmiotów. Stosowana przez Szwecję.