81542

auslroslawizmu). 2 VI rozpoczął się zjazd Słowiański w Pradze, na którym skupiły się wszystkie konflikty narodowościowe w państwie Habsburgów. Szybko zjazd został przerwany wybuchem powstania w Pradze w dn. 12 VI. Odroczonych obrad już nigdy nie wznowiono, a w Czechach znów szły czasy panowania przemocy i reakcji. Praga została zbombardowana i 17 VI zmuszona do kapitulacji.

Na Węgrzech żądania wyszły od sejmu, gdzie już 3 III postawiono wniosek o petycji do cesarza, domagającej się wprowadzenia konstytucji na Węgrzech. Rząd wiedeński musiał pogodzić się z faktem, że węgierski sejm uchwalił w III ustawy konstytucyjne. Ponad to cesarz Ferdynand I, jako król węgierski sankcjonował je. Ustawy te wprowadziły m.in. dwuizbowy parlament, swobodę prasy, reformę społ. na wsi (w tym zniesienie pańszczyzny), jak również utrzymywały wysoki cenzus wyborczy. W tym samym czasie utworzono również oddzielny rząd węgierski, na czele którego stanął Lajos Kossuth.

Postępowanie Węgrów stało się odtąd przykładem dla innych narodów Austrii, która musiała iść na ustępstwa, gdyż współcześnie (III) utraciła prawie całą Lombardię i Wenecję. Sytuacja Węgier uprzytomniła innym narodom pod berłem austriackim, że można walczyć o swoje racje.

Zebrane 25 III chorwackie zgromadzenie Narodowe zażądało dla Chorwacji tego samego, co otrzymali Węgrzy oraz osobnej armii w własnym wodzem na czele. Ponadto tutaj też powstał ruch zwany iliryzmem. Jeden z jego nurtów zmierzał do zjednoczenia w przyszłości całej płd. Słowiańszczyzny w jedno państwo.

Dobra sytuacja na Węgrzech nie trwała jednak zbyt długo, bowiem gdy Austrii udało się stłumić powstanie w Wiedniu, cesarz skierował wojska na Węgiy. Wkrótce ogłoszono włączenie Węgier do Austrii. W odpowiedzi na to parlament węgierski zdetronizował cesarza, któremu oficjalnie przysługiwał tytuł króla Węgier. Rozpoczęła się walka. Dzięki wsparciu rosyjskich wojsk Austrii udało się krwawo stłumić powstanie.

Jak wszędzie, tak i w Galicji po powstaniu wiedeńskim zaczęto organizować w miastach komitety. Na początku zastraszona biurokracja niemiecka musiała tolerować ich działalność, masowe wiece oraz tworzenie gwardii narodowej w Krakowie i Lwowie. Jednak po zniesieniu pańszczyzny, gdy Krakowie doszło do rozruchów ulicznych, nakazano zbombardować miasto. Kraków uległ, a Komitet Narodowy i gwardia narodowa zostały rozwiązane. Była to pierwsza poważna porażka ruchu rewolucyjnego 1848 r., choć jeszcze dla Galicji nie decydująca. Losy ruchu