81833

wszystkich głosów oddanych w Bretanii. Zaniepokoiło to mocno francuski rząd, który rozpoczął prześladowania działaczy PNB. Aresztowani zostali jej obaj przywódcy oraz Celestin Laine, szef bojówek Gwenn ha du. F. Debauvaisa i O. Mordrela zmuszono wkrótce do wyjazdu do Belgii, natomiast na czele partii stanął - wypuszczony z więzienia - C.

Laine. Był on przedstawicielem skrajnego skrzydła partii i zwolennikiem zbrojnej walki o niezależną Bretanię, chcąc utworzyć bretońską armię. Utrzymywał osobiste kontakty z niemieckimi nazistami.

Stosunek PNB do przystąpienia Francji do wojny z Niemcami 3 września 1939 r. był dwojaki. Z jednej strony nie chciano "umierać za Gdańsk", z drugiej zaś strony - obawiano się otwarcie opowiedzieć po stronie Niemiec, co doprowadziłoby do represji wobec działaczy partii. Dlatego też ostatecznie krajowe władze PNB oficjalnie nie przeciwstawiały się mobilizacji do armii francuskiej. Natomiast przebywający na przymusowej emigracji F. Debauvais i O. Mordrel wydali manifest, w którym ogłosili oderwanie Bretanii od Francji i utworzenie niezależnego państwa oraz wzywali Bretończyków do nie wstępowania do francuskiej armii. Udali się z nim do Berlina, licząc na pomoc ze strony Adolfa Hitlera. Przywódca Rzeszy na razie wolał jednak nie podejmować zbyt szybkich decyzji poparcia, gdyż jeszcze miał nadzieję na zawarcie pokoju z Francją i Wielką Brytanią. Z kolei rząd francuski Edouarda Daladiera w październiku zdelegalizował PNB i przejął cały jej majątek. Wytoczył też proces obu emigracyjnym przywódcom, skazując ich zaocznie na 5 lat więzienia za "niesubordynację w czasie wojny". Do więzienia trafiło ponadto kilku krajowych działaczy z C. Lainem na czele. W maju 1940 r. zdążył się odbyć kolejny proces F. Debauvaisa i O. Mordrela przed wojskowym trybunałem w Rennes. Tym razem otrzymali już karę śmierci za zdradę stanu, separatyzm, udział w tajnych strukturach oraz podżeganie do dezercji i zdrady.

b) Tradycje odrębności politycznej, dążenia autonomiczne - historia i współczesność

Bretania (fr. Bretagne. bret. Breizh) - kraina historyczna i region w północno-zachodniej Francji, położony na Półwyspie Bretońskim, nad Oceanem Atlantyckim. Od wschodu graniczy z dwoma regionami: Dolną Normandią i Krajem Loary. Dzieli się na 4 departamenty: Cótes-d'Armor, Finistere, llle-et-Vilaine i Morbihan. Obejmuje faliste i pagórkowate tereny Półwyspu Bretońskiego, z kulminacjami na wznoszących się w centrum wzgórzach d'Arree (Toussaines, 384 m n.p.m.) i Noires (326 m n.p.m.). Wśród regionów francuskich wyróżnią się dużą odrębnością kulturową.

Historia

Rzymska Armoryka, w V-VI wieku zasiedlona przez celtyckie plemię Brytów, wypierane z brytyjskiej Komwalii przez germańskich Anglów i Sasów. Następnie pod zwierzchnictwem Franków. Wobec ciągłych buntów w Bretanii Karol Wielki utworzył na jej granicy Marchię Bretońską. We wczesnośredniowiecznej Francji hrabstwo Bretanii stanowiło jedno z wielkich lenn Korony francuskiej, będąc często przedmiotem rywalizacji między Francją i Anglią. Od 1213 w posiadaniu bocznej linii Kapetyngów. W 1297 podniesione do rangi księstwa.

Ród książęcy wymarł w 1488 na Franciszku II. Jego córka Anna Bretońską poślubiła w 1491 króla Francji - Karola VIII, a po jego śmierci w 1499 Ludwika XII. W 1514 córka Anny - Klaudia de Valois, wyszła za Franciszka I - późniejszego króla Francji, który w 1532 formalnie włączył lenna bretońskie do Korony francuskiej.

Niektóre odrębności (własne stany prowincjonalne) Bretania zachowała do okresu rewolucji francuskiej 1789-1799 i ówczesnej reformy administracyjnej (1790). W czasach rewolucji wraz z Wandeą i Normandią stanowiła teren powstań rojalistycznych - zwanych szuanerią, krwawo tłumionych przez wojska Republiki.

Gospodarka