81940

Obronność była ważna dla Francji. Początkowo szukała bezpieczeństwa milotarnego w NATO, ale me odpowiadało jej poślednie miejsce w jego strikturze. Zresztą de Gaulle był niezadowolony, że NATO nie pomogło Francji w walach w Afryce Północnej.

Żeby wzmocnić swoją pozycję, Francja zaproponowała utworzenie dyrektoriatu swojego. USA i WB. Propozycja ta nie została przyjęta. Ponadto odmówiono Francji pozwolenia na współdecydowanie o użyciu broni atomowej. 1966 r. - Francja wycofuje swoje siły zbrojne spod dowództwa NATO

grudzień 1962 r. - Dwustronna Siła Nuklearna między WB a USA [Nassau]

-    w odpowiedzi de Gaulle zażądał bezterminowego wstrzymania negocjacji z WB

Ekonomiczne problemy w kwestii przystąpienia WB do EWG;

-> polityka rolna - WB była dużym importerem produktów rolnych; stosowała jednak niskie ceny

dla konsumentów i subwencje dla rolników; Wspólnota chciała zastąpienia subwencji opłatami wyrównawczymi;

konsumenci też mieli płacić więcej, ale uwzględnianio dopłaty do 1969 r.

-    brak porozumienia

taryfa celna - WB chciała, aby taryfa celna nie obowiązywała przy imporcie tekstyliów z Indii i Pakistanu, a także całkowitego zniesienia ceł na import papieru i aluminium z Kanady + specjalne przywileje dla Nowej Zelandii, której gospodarka opierała się na hodowli - brak porozumienia

Spór w kwestii formy neoociacii - Holendrzy chcieli, aby powołać specjalny komitet negocjacyjny (7 przedstawicieli państw - 6+1 jak u Spaaka; przewodniczącym miałby być ważny polityk europejski); Francja zaprotestowała, bo nie chciała zgodzić się na stałe jednoosobowe przewodnictwo W 1961 r. oficjalnie odrzucono ideę Komitetu i zdecydowana, że negocjacjie będą przebiegały w formie dwustronnej: WB-Wspólnota

Holendrzy nie chcieli zrezygnować i do swojego pomysłu przekonali Belgię i Luksemburg.

Francja zdecydowała się na kompromis - zrezygnowała z formy bilateralnej i zaproponowała powołanie konferencji międzyrządowej (na jej czele kolejni przewodniczący Rady).

Miejsce negocjacji = nowy spór (Francja chciała Paryż, a inni Brukselę - tu Komisja miałaby większy wpływ). Ostatecznie - negocjacje w Paryżu pod przewodnictwem Ludwiga Erharda

Nie przesądzano tym samym o formie dalszych negocjacji. Holandia i Francja upierały się przy swoim.

3 zasady negocjacji:

• nie dotyczą istoty traktatów, ale sposobu dostosowywania się do nich kandydata

-    jeśli pojawią się nowe rozwiązania, będą dotyczyły wszystkich członków [bez dyskryminacji)

-    rozwiązania wyjątkowe mogą mieć charakter wyłącznie czasowy

Zasada korzyści za ustępstwa (odroczone w czasie) - np. ustępstwo Francji wobec Niemiec i Beneluksu w kwestii znoszenia barier celnych na produkty przemysłowe w zamian za wspólną politykę rolną w przyszłości.

Kwiecień 1963 r. - MSZ RFN Gerhard Schroeder zaproponował powrót do dawnej zasady korzyści liniowych („synchronizacja ustępstw i korzyści") - na skutek francuskiego weta

-> Wspólnota miała zajmować się wyłącznie problemami, gdzie wiadomo, że można zagwarantować jednoczesną i bezpośrednią wzajemność; idea ta słabo funkcjonowała w praktyce, więc ryzyko zlikwidowania metody wspólnotowej zostało odsunięte

Weto miało zagwarantować Francji silniejszą pozycję we Wspólnocie, stało się jednak odwrotnie, a przy tym Wspólnota zaczęła Jegać destabilizacji poprzez falę artykułowania roszczeń o charakterze narodowym. Pogorszyły się też stosunki francusko-niemieckie: de Gaulle nie rozumiał, dlaczego Niemcy nie chcą odizolować się od USA i WB, a Adenauer ne mógł sobie pozwolić na poleganie tylko na Francji.

Niemcy byli zwolennikami utworzenia wielostronnych sił nuklearnych NATO w nadziei, że uzyskają w ten sposób dostęp do broni.

1960 r. - Norstad, dowódca sił NATO. postuluje utworzenie Atlantyckiej Siły Nuklearnej

-    Francja zaprotestowała, a utowrzenie Dwustronnej Siły Nuklearnej pogrzebało ten plan

Innym skutkiem francuskiego weta była odmowa Holandii na podpisanie układu o stowarzyszeniu z EWG 18 państw afrykańskich (wcześniej Holnadia wyraziła zgodę w nadziei na przystąpienie WB)

-> Układ ten wzmacniał pozycję Francji i dyskryminował afrykańskie kraje ze strefy angielskojęzycznej.

Podobny sprzeciw zgłosiły Włochy.

Tymczasem Hallstein usiłował wzmocnić pozycję KE i doprowadzić do powstania federacji.

Tylko KE miała prawo inicjatywy prawodawczej. Czasem nadużywała tego przywileju np. wydając instrukcje co do realizacji danej ustawy, podczas gdy mogła decydować jedynie o rezultacie, a wybó sposoby realizacji należał do poszczególnych państw.

Od 1966 r. w Radzie Ministrów przestała obowiązywać zasada jednomyślności i miało wejść w życie głosowanie większością kwalifikowaną.

Kryzys w kwestii ujednolicania polityki rolnej - Francja nie mogła obniżyć kosztów żywności, bo koszt samego utrzymywania rolnictwa był zbyt wysoki, co niejako zamykało jej drogę do niemieckiego rynku zbytu, który korzystał z zasobów Ameryki i krajów Trzeciego Świata.