86210

Wykorzystując te 3 kiyteria państwa zwycięskie które ten pakt ligi narodów opracowywały dokonały następującego podziału:

-    w grupie terytoriów mandatowych typu A zostały umieszczone terytoria oderwane od Turcji osmańskiej. W' sensie geograficznym znajdowały się na bliskim wschodzi. Uznane zostały za najbardziej dojrzałe z punktu widzenia możliwości budowy własnego państwa. Dlatego też nazywano je często mandatami emancypacyjnymi. Było 5 takich terytoriów. 2 z nich zostały przydzielone Francji (stała się mandatariuszem do Syrii i Libii). 3 terytoria zostały przyznane Wielkiej Biytanii (Irak, Francjo-Dania, Palestyna).

-    w systemie mandatów typu B znalazły się prawie wszystkie terytoria Niemieckie lezące w Afryce. Niemcy były ostatnim państwem, któremu udało się uzyskać kolonie kilka po zjednoczeniu pod Egidą. Wiatach 80 Niemcy uzyskują jeszcze kolonie za zgodą mocarstw Europejskich w Afryce. Takie terytoria jak Zanzibar, Tobo, Kamerun, U randa i Burundi (dzisiejsza).

-    Mandaty typu C - większości znalazły się terytoria poniemieckie leżące na Pacyfiku (Wyspy Marshala, Wyspy Mariany). Tam mandatariuszami stały się m.in. Japonia, Australia i Nowa Zelandia.

USA nie otrzymały żadnego mandatu bo nie były w Lidze Narodów.

ZSSR wstąpił w 1934 roku do Ligi Narodów, kiedy podział został dawno dokonany (1920?).

W Imieniu Ligi narodów kontrolę nad funkcjonowaniem systemu mandatowego pełnił organ ‘stała komisja mandatów’. Składała się ona z prawników rekrutujący się z państw członkowskich ligi i oni w imieniu rady ligi sprawowali nadzór nad funkcjonowaniem tego systemu.

W okresie 201ecia międzywojennego żaden z terytoriów mandatowych nie stało się państwem. W okresie 2 wojny światowej prawie wszystkie terytoria zgrupowane w mandatach A, oprócz Palestyny, uzyskały niepodległość - zrealizowały proces emancypacji. Innymi słowy w okres po 2 wojnie światowej wchodzimy z systemem istniejących, ale zmieniają się podstawy ładu międzynarodowego, dlatego że państwa koalicji antyhitlerowskiej nie chcą powrotu do ligi narodu Uznają ją za nie efektywną i chcą czegoś nowego. To coś nowe zostaje w ogólnych zarysach sformułowane już w 41 roku (w I fazie trwania wojny światowej) kiedy 1 stycznia 41 prezydent USA i premier Wielkiej Brytanii podpisują deklarację Narodów Zjednoczonych.

Kiedy w czerwcu 1945 roku podpisywano ‘kartę narodów zjednoczonych’ powołano do życia organizację, która zastąpiła rozwiązaną w 46 Ligę narodów.

W ramach organizacji narodów zjednoczonych dokonano nowego podziału terytoriów kolonialnych. Karta narodów zjednoczonych posługuje się dwiema kategoriami odnoszącymi się do terytoriów kolonialnych: 1 kategorię stanowią terytoria niesamodzielne, a 2 tworzą terytoria powiernicze.

Tym pierwszym terytorium niesamodzielnym karta narodów zjednoczonych poświęca rozdział 11, natomiast terytoriom powierniczym rozdział 12. W kolejnym rozdziale (13) karty mamy umieszczone regulacje dotyczące 'Rady Powierniczej’, która jest jednym z 6 głównych organów narodów zjednoczonych. Zadaniem tego organu jest czuwanie nad rozwojem i funkcjonowaniem systemu powierniczego w ramach organizacji narodów zjednoczonych.

Powołanie do życia specjalnego organu głównego oznaczało że twórcy karty narodów przywiązywali dużą uwagę do funkcjonowania tego systemu - większą niż twórcy ligi