87074

Otrzymana prosta opisana jest równaniem A = m * c c - stężenie, m - współczynnik kierunkowy.

Metoda krzywej wzorcowej jest najczęściej stosowana podczas wykonywania wielokrotnych analiz roztworów o podobnym składzie chemicznym. Metoda daje dobre wyniki, jeżeli w badanym zakresie stężeń spełnione jest prawo Beera.

Metoda dodawania wzorca.

Stosowana podczas wykonywania pojedynczych analiz lub dla uniknięcia błędów wynikających z niejednakowego składu roztworu oznaczanego i wzorca. Najczęściej stosowane dla oznaczenia ilości śladowych obok dużych stężeń substancji towarzyszących. Substancja w badanych przedziale stężeń powinna spełniać prawo Beera.

Podstawą tej metody jest zależność, którą graficznie można udowodnić twierdzeniem Talesa: ^ex _^el _^c2 _ ^Cn

A_x ^1 ^2

c, - stężenie badanej substancji w badanym roztworze, A, - sygnał analityczny badanego roztworu, Ci(Co) -stężenie badanej substancji w roztworze próbki zawierającej jeden dodatek wzorca (n dodatków wzorca), A i(A„) sygnał analityczny roztworu badanego zawierającego jeden dodatek wzorca (n dodatków wzorca).

Po dodaniu jednego dodatku wzorca (c*):

^ci ⁼ cx ^cw czyli:

^CX _

A_x A_x

c_wA_x

^c* ~ A _

Należy przygotować badany roztwór o stężeniu dwukrotnie większym niż potrzebny do analizy.

Z tego roztworu przygotowuje się dwa roztwory do pomiarów. Pierwszy przez dwukrotne rozcieńczenie badanego roztworu, drugi przez takie samo rozcieńczenie, ale po dodaniu do niego określonej ilości oznaczanego pierwiastka. Następnie mierzy się absorbancję obu roztworów i oblicza stężenie w roztworze badanym.

Oznaczenia można również dokonać w sposób graficzny:

2