80366

5.    Drugim po błędzie co do znamienia typem błędu jest ujęty w art. 10 § 2 KKS błąd co do znamienia typu uprzywilejowanego, zwany również urojeniem typu uprzywilejowanego. Urojenie to polega na błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność stanowiąca znamię czynu zabronionego, od której zależy łagodniejsza odpowiedzialność. Jeżeli to błędne przekonanie jest usprawiedliwione, sprawca, który w takim przekonaniu dopuszcza się czynu zabronionego, odpowiada na podstawie przepisu przewidującego łagodniejszą odpowiedzialność, czyli odpowiada za typ uprzywilejowany, który sobie uroił, pomimo że faktycznie zrealizował znamiona typu podstawowego. W takiej sytuacji zarzut stawia się sprawcy me za to, co faktycznie zrobił, ale za to, co obejmował swoją świadomością, z czego wynika wniosek, że funkcją błędu co do znamienia typu uprzywilejowanego jest redukcja, czyli zmniejszenie winy.

a.    Z reguły jednak błąd co do znamienia typu uprzywilejowanego będzie polegał na urojeniu malej wartości lub nieprzekroczenia ustawowego progu wartości przedmiotu czynu (transferu, obrotu) lub należności publicznoprawnej uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie czynem zabronionym .

b.    Błąd co do znamienia typu uprzywilejowanego wymaga usprawiedliwienia definiowanego w literaturze jako „wybaczalność z punktu widzenia ocen społecznych", przy uwzględnieniu konkretnego układu sytuacyjnego, tego jak sprawca działał (rozważnie czy pochopnie), jakie były źródła i jaki charakter miała błędna informacja, którą uzyskał itp)

6.    Kolejnym rodzajem błędu jest uregulowany w art. 10 § 3 KKS błąd co do okoliczności wyłączającej bezprawność, czyli co do kontratypu, zwany dlatego również urojeniem kontratypu. Ten błąd, podobnie jak błąd co do znamienia typu uprzywilejowanego, także musi być usprawiedliwiony, aby mógł wyłączyć winę sprawcy czynu. W świetle Kodeksu karnego skarbowego nie występuje błąd co do okoliczności wyłączających winę, ponieważ wobec braku w tym Kodeksie stanu wyższej konieczności wyłączającego winę pozostałe okoliczności, które dotyczą zdolności podmiotu do bycia winnym (nieletmość, niepoczytalność) oraz okoliczności o charakterze podmiotowym, nie mogą z natury być przedmiotem istotnego błędu.

7.    Ostatnim rodzajem błędu jest błąd co do karalności czynu, konkretnie zaś nieświadomość karalności (art. 10 § 4 KKS). Jego przeciwieństwo, czyli urojenie karalności polegające na tym, że sprawca błędnie sądzi, że czyn, który popełnia jest karalny, podczas gdy w rzeczywistości nie jest on karalny, jest nieistotny z punktu widzenia odpowiedzialności karnej skarbowej, a. Nieświadomość karalności to po prostu nieświadomość tego, że czyn

jest zagrożony karą. Należy to odróżnić od nieświadomości bezprawności, która oznacza nieświadomość istnienia prawnofinansowej normy sankcjonowanej Treść tej normy jednocześnie uzupełnia blankietowo określone znamiona zawarte w