88531

Gdzie: d to stała siatki, a - kąt od osi wiązki, n - numer prążka Przebieg doświadczenia:

Nasze doświadczenie złożone było z dwóch części:

1. Wyznaczanie stałej siatki dyfrakcyjnej

Po wyregulowaniu spektrometru i ustawieniu poprawnie siatki włączyłyśmy lampę sodową. Zmierzyłyśmy wskazanie zerowe (które uznajemy za jednakowe dla wszystkich pomiarów, ponieważ obracałyśmy tylko lunetką) i rozpoczęłyśmy pomiary kątów ugięcia dla poszczególnych rzędów widma. Udało nam się zaobserwować tylko po dwa prążki z każdej strony. Wyniki przedstawia tabela:

Strona lewa:					Strona prawa:
n	A,.r°i	a=|A|-	d	Ad	n	ApH	a—|Ap-Aol	d	Ad
1	243°0	12°28	2772,9	14,37	1	217°5	12°34’	2751,	14,14
2	256° 1	25°44'	2757,2	6,56	2	204°5	25°34'	2774,	6,65

Sprawdziłyśmy również dublet sodowy, który był widoczny dla n=2.

W celu wyznaczenia stałej siatki korzystamy ze wzoru: d =-.

sina

Do obliczeń wykorzystujemy A_Na=589,3 nm.

Stała siatki zgodnie z powyższym wzorem jest funkcją n, a. oraz a, jednak

ponieważ A/iN_a=0, An=0 możemy uznać, że d=f(a).

Na błąd pomiaru kąta a wpływa dokładność spektrometru (2’) i szerokość

kątowa obrazu szczeliny.

Aa = 2’+i4' = 4'

2

Błąd stałej siatki wyznaczyłyśmy metodą różniczki zupełnej:

Af =

AXj