88845

kosztowne zakotwienia wieszaków w trzonie lub na końcach głównych wsporników. Przyjęty sposób zawieszenia stropów przenosi reakcje z zewnętrznego obwodu stropów na szczyt trzonu. Wyeliminowanie zewnętrznych i wewnętrznych slupów wpływa korzystnie na zwiększenie powierzchni użytkowej budynku. Przyjęta konstrukcja budynku pozwala na efektywne wykorzystanie jego kubatury (do 89%), podczas gdy w konwencjonalnych wysokich budynkach stopień wykorzystania wynosi 75-:80% Również zużycie stali konstrukcyjnej jest tu mniejsze o ok. 20% w porównaniu z budynkami konwencjonalnymi. Koszty realizacji budynków tego typu są niższe do 15%. Omawiana konstrukcja o układzie wiszącym jest szczególnie przydatna w warunkach posadowienia na terenach szkód górniczych.

W szkieletach z trzonami stosuje się monolityczne stropy w celu zapewnienia im dostatecznej sztywności w ich płaszczyznach, niezbędnej do przeniesienia obciążeń poziomych na trzon. Połączenia stropu z trzonem muszą zapewniać przekazanie sil poziomych

oraz umożliwiać pionowe wzajemne przesunięcia.

Ze względu na duże wy dl użerać wieszaków ogranicza się liczbę kondygnacji podwieszonych na jednym wieszaku do piętnastu. Przy większej ich liczbie dzieli się stropy na pakiety podwieszone na oddzielnych wieszakach.

Istotną rolę we wszystkich wariantach omawianego systemu odgrywa sam trzon. Traktuje się go w obliczeniach jako belkę cienkościenną, utwierdzoną w fundamencie. Najlepszy jest tu trzon o przekroju zamkniętym, najczęściej jednak ma on otwory i połączenia z ryglami na poszczególnych kondygnacjach.