89859

2

Wykład

5

Granica oznaczalności = najmniejsza ilość, masa lub stężenie pierwiastka (związku chemicznego), które można zmierzyć daną metodą w badanym materiale.

dla Granicy oznaczalności k = 6, (10).

METODY SPEKTROMETRII EMISYJNEJ

Najważniejsze cechy:

a)    możliwość jednoczesnego oznaczania dużej liczby pierwiastków

b)    wykorzystuje się widmo plazmy generowanej w różnych źródłach wzbudzenia

c)    wykorzystuje się widmo jonów i atomów, a widmo molekularne stanowi z reguły tło zakłócające pomiar sygnału analitycznego.

Spektrometria emisyjna:

1)    Wzbudzenie swobodnej cząstki (atomu, jonu lub cząsteczki).

2)    Emisja ze stanów wzbudzonych (p) połączona z przejściem cząstki do stanu podstawowego (x) lub innych stanów o niższej energii wzbudzenia (q).

linie spektralne E'_p- E”_q = h • c • Ap,'¹

Atomy, jony

P

q x

Znane linie pierwiastków:    kilkaset- kilka tysięcy

Analityczne linie pierwiastków: kilka- kilkanaście Linie potencjalnie analityczne:    kilkanaście- kilkadziesiąt.

ilość emitujących atomów bądź jonów

/prawdopodobieństwo przejścia albo współczynnik I_w = K • N_p • h • c • Apt,'¹ • Apq    Einsteina dla spontanicznej emisji

LTE: I_M = K • N • c • Ap,¹ • Ap, • g • Q(T)'' • exp(-Ep/kT)

Y

I

Ipq = const • N — I_pq = const’ • c

talna równowaga termodynamiczna

K- współczynnik geometryczny związany z danym źródłem wzbudzenia Np - liczba (populacja) atomów lub jonów w stanie, z którego zachodzi emisja

O intensywności linii decydują gównie dwa czynnika: N_p oraz Apq. Wartość A jest cliarakterystyczna dla danej linii emisyjnej, g- waga statystyczna (ciężar) danego poziomu