90597

Jeśli iiie może być spełniony warunek niezbędnej szerokości oparcia ustroju na podporze, można zastosować zdwojony przekrój blachy fałdowej w strefie podporowej (rys. 3.6a) lub uciąglićjednoprzęsłowe blachy fałdowe w konstrukcję wieloprzęslową (rys. 3.6b, c). Przez uciąglenie rozumie się zapewnienie nośności styku łączonych elementów nie mniejszej niż wytrzymałość blachy fałdowej. Wówczas, m in. z powodu innej redystrybucji sil wewnętrznych, nośności ustrojów są zdecydowanie większe niż przed zastosowaniem proponowanych zabiegów konstrukcyjnych.

W celu zwiększenia nośności dociskowej blach fałdowych można je lokalnie wzmocnić w strefie podpór pośrednich (rys. 3.6a). Wzmacniająca blacha fałdowa 2 ma ten sam kształt przekroju poprzecznego co wzmacniana płyta /. W takiej sytuacji dodatkowy (wzmacniający) arkusz blachy fałdowej wzmacnia nie tylko strefę największych wytężeń od zginania ustroju, ale zwiększa również nośność dociskową zdwojonego przekroju podporowego. Strefę podpory pośredniej można również wzmocnić, stosując jednoprzęslowe blachy fałdowe ze zwiększonymi zakładami poprzecznymi (rys. 3.6b). Długość wzmocnienia z każdej strony podpory pośredniej można przyjmować o « 0,12Z (gdzie / — rozpiętość przęsła).

O doborze kształtownika jednoprzęslowych blacli, dla najczęściej występujących ich obciążeń i rozpiętości, decyduje kryterium ugięcia. W takiej sytuacji nośność ustroju nie jest w pełni wykorzystana, co prowadzi do zwiększonego zużycia stali. Bardziej efektywne jest wówczas stosowanie wieloprzęslowych blach fałdowych, które spełniają równocześnie projektowe wymagania stanu granicznego nośności i użytkowania. Zbyt długie płyty osłonowe wymagają odpowiednich środków transportowych. Stąd też najczęściej są to ustroje dwu- lub tizypizęslowe.

Ostatnio projektuje się coraz częściej dachy bezplatwiowe, w których blachy fałdowa tzw. drugiej i trzeciej generacji są mocowane bezpośrednio do dźwigarów dachowych. Przy takich rozwiązaniach konstrukcyjnych i rozstawie podpór 7,5+12,0 m transport np. dwuprzęsłowych blach fałdowych jest stosunkowo drogi. Wtedy proponuje się łączenie ze sobą na podporach jednoprzęslowych blach fałdowych, tak aby zapewnić przenoszenie momentów^r zginających. Uzyskuje się w ten sposób zwiększoną nośność ustroju w wyniku jego uciąglenia (lys. 3.6b, c, d), a także zdwojony przekrój podporowy' o większej nośności na docisk w strefie podpór pośrednich.

Taki zabieg konstrukcyjny można również przeprowadzić, gdy na części osłony budowli występuje zwiększone obciążenie (np. worki śnieżne, wiatrowe obciążenie krawędziowe). Są to lokalnie większe obciążenia połaci dachu, gdyż na pozostałej jej części