Zatem układ nitek aktyny i miozyny w miofibrylli jest analogiczny jak w mięśniu szkieletowym.
Prócz aktyny i miozyny występują również tropom iozyna i troponina.
Podobnie również wykształcony jest układ sarkotubularny (siateczka sarkoplazmatyczna). W obszarze wstawki występuje kilka rodzajów specjalnych połączeń.
Są to miedzy innymi neksusy, czyli połączenia szczelinowe.
Zawierają one walcowate twory zwane koneksonami (kanały białkowe), przebijające błony sąsiadujących ze sobą komórek umożliwiając przepływ jonów. Stad przypisuje się im podstawową funkcję w szybkim przepływie impulsów elektrycznych z komórki do komórki.
Między pęczkami włókien mięśniowych oraz pomiędzy poszczególnymi włóknami występuje tkanka łączna wiotka, wraz z którą wnikają naczynia krwionośne, tworzące bardzo rozbudowaną sieć naczyń włosowatych, która jest dwukrotnie bardziej gęsta niż w mięśniach szkieletowych
Wynika to z nieustannej pracy mięśnia sercowego przez całe życie, od czego zależy funkcjonowanie całego organizmu.
Stąd rozbudowana sieć naczyń krwionośnych zapewnia zwiększone dostawy substancji odżywczych i tlenu.
Molekularny mechanizm skurczu mięśnia sercowego jest podobny ogólnie do skurczu mięśnia szkieletowego i wyjaśnia go ślizgowa teoria skurczowi sprzężenie pobudzeniowo-skurczowe.
Pobudzenie rozszerza się czynnie i jest warunkiem skurczu, który zostaje zainicjowany przez nagły wzrost wewnątrzkomórkowego stężenia jonów Ca2*. Skurcz ustaje, gdy z sarkoplazmy zniknie nadmiar aktywujących jonów wapniowych, czynnie wychwytywanych przez siateczkę sarkoplazmatyczna, przenoszonych przy udziale pompy wapniowej.