94920

Polska-RFN-Dania, której efektem było powstanie 18 września 1999 r. w Szczecinie Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego.

Ważnym momentem bvła pierwsza wizyta w RFN prezydenta L. Wałęsy 29 marca - 2 kwietnia 1992 r.. który złożył niespodziewaną propozycję utworzenia NATO-bis i EWG-bis jako tymczasowych struktur współpracy państw postkomunistycznych Europy Środkowo-Wschodniej z NATO i WE przed akcesją. Mniej więcej od tego momentu dążenia Polski do członkostwa w NATO dość szybko znalazły poparcie w Niemczech. W interesie RFN leżało przesunięcie granic sojuszu dalej na wschód i tym samym zakończenie pełnienia roli „państwa frontowego”. Od 1993 roku za wejściem Polski do NATO wypowiadało się niemieckie ministerstwo obrony kierowane przez V. Ruhe, aczkolwiek kanclerz H. Kohl, dbający szczególnie o stosunki z Rosją, był bardziej sceptyczny. Kontrowersje:

7 maja 1993 r. podpisana umowa o readmisji

1994 r. sprawa rozgraniczenia wód Zatoki Pomorskiejfproblem utworzenia wyłącznej strefy ekonomicznej RFN na Bałtykufdecyzja 24.11.1994) - rozgraniczenie niezgodne z porozumieniem PRL-NRD z 22 maja 1989 r. - zdecydowana reakcja Polski - wycofanie się RFN z decyzji.

Po tym nastąpił rozwój stosunków umownych - liczne umowy i wizyty. Do 1993 roku współpraca polityczna rozwijała się regularnie ale bez dynamiki. Polscy premierzy odwiedzali RFN regularnie, choć niezbyt często

Kolejna wizyta w Polsce kanclerza 11- Kohlafpo 1989 r) - 6-8 lipca 1995 r- Kohl jako pierwszy niemiecki przywódca wygłosił 6 lipca przemówienie w Sejmie, zasugerował, że jeszcze w tej dekadzie Polska powinna znaleźć się w UE oraz w NATO (pierwsza tego rodzaju deklaracja przywódcy zachodniego). Obawy rządu polskiego budziło jednak to, że Kołił wydawał się wiązać możliwość przyjęcia Polski do NATO z odległą wówczas gotowością do przystąpienia do UE.

Podjęto szereg kroków służących złagodzeniu wzajemnych uprzedzeń wynikających z historii

16 października 1991 r podpisano porozumienie o pomocy humanitarnej dla szczególnie poszkodowanych ofiar prześladowania nazistowskiego w Polsce. RFN przekazała 0,5 mld marek poprzez Fundację Polsko-Niemieckie Pojednanie, a władze polskie zobowiązały się do niepopierania roszczeń swoich obywateli na arenie międzynarodowejfprzy zachowaniu praw obywateli do indywidualnego dochodzenia takich roszczeń).

Inne pojednawcze    gesty (uroczystości rocznicowe związane z najważniejszymi

wydarzeniami wojennymi):

1 sierpnia 1994 r. nowy prezydent Niemiec Roman Herzog w Warszawie(50-lecie wybuchu

Powstania Warszawskiego).poprosił o przebaczenie za .Krzywdy wyrządzone przez. Niemców

narodowi polskiemu.

28 kw ietnia 1995 r. minister SZ W. Bartoszewski(jedyny zagraniczny mówca) wystąpił na uroczystej, wspólnej sesji Bundestagu i Bundesratu poświęconej 50-leciu wybuchu II WŚ, w którym wyraził ubolewanie z powodu „cierpień niewinnych Niemców, którzy utracili swoje strony ojczyste" w m ul &cig.i&w&gnnyęh wypęfoęń.

Wystąpienie ministra SZ A. Olechowskiego na forum ZO ONZ 27 w rześnia 1994 r. - zgłosił wniosek o usunięcie z Karty NZ art. 53 i 107. odnoszących się do tzw. państw nieprzyjacielskiclL stwierdzając że państwa te stały się obecnie „nie tylko nieodłączną częścią świata demokratycznego, ale również ważnym składnikiem systemu Narodów Zjednoczonych”.