94930

kwietnia 1994 też złożono oficjalny wniosek q członkostwo Polski >v UŁ Działanie to podkreśliło niezmienność PPZ w warunkach zmieniającej się w państwie władzy. W tym czasie celem naszych działań było przekonanie państw członkowskich Unii aby zastosowały wobec Polski tzw. formułę iberyjską, polegającą na potraktowaniu okresu stowarzyszenia jako okresu przygotowawczego do pełnego członkostwa. W połowie 1994 prezydencję zaczęły sprawować Niemcy, przychylny naszym staraniom. Nasza aktywność w realizacji programu Partnerstwo dla Pokoju i pragmatyczne podejście do innych form współpracy z NATO oraz uzyskanie stworzyszenia z UZE, wpłynęły na pozytywną ewolucję stanowiska Zachodu. Dobrze rozwijała się współpraca trójstronna Polska-Niemcy-Francja w ramach Trójkąta Weimarskiego. Polska cały czas naciskała na ustanowienie przez UE konkretnego kalendarza dochodzenia do członkostwa, bo U E się ociągała i nie było konkretnych ustaleń. Dzięki naciskom przywódcy Francji J. Chirac, Niemiec H. Kolii i Szwecji G. Persson złożyli publiczne deklaracje o przyjęciu Polski do UE w 2000 r.

W 1996 Polska otrzymała kwestionariusz pytań tzw. avis o życiu publicznym, na podstawie którego UE wyrobiła sobie o niej zdanie, jako o państwie kandydującym. Dnia 16 lipca 1997 roku Komisja opublikowała dokument Agenda 2000 - Wezwania do poszerzenia, w

którym przedstawiła pozytywną opinię i zarekomendowała Radzie Europejskiej otwarcie negocjacji akcesyjnych z Polską.

Prioiytety i zadania stojące przed Polską w trakcie procesu akcesyjnego zostały określone w Narodowej Strategii Integracji z 28 stycznia 1997 roku. Strategia miała duże znaczenie polityczne i praktyczne dla przygotowań Polski do członkostwa w UE. Dla dyplomacji oznaczało to zintensyfikowanie działań promujących Polskę jako solidnego kandydata do członkostwa, wzmocnienie starań o ustalenie harmonogramu negocjacji, zabieganie o poparcie rządów i społeczeństw państw Unii dla członkostwa Polski. W pewnym sensie ukoronowaniem tych działań stały się decyzje Rady Europejskiej w Luksemburgu w grudniu 1997 roku o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Polską, Republiką Czeską, Węgrami, Estonią, Słowenią i Cyprem. Negocjacje rozpoczęły się uroczyście 31 marca 1998 roku w Brukseli.

Po rozpoczęciu negocjacji celem dyplomacji Polski stało się tworzenie jak najlepszej atmosfery dla negocjacji i poszukiwanie wsparcia dla stanowiska Polski w poszczególnych obszarach. Istotne było również minimalizowanie wpływu środowisk i poglądów nieprzychylnych akcesji Polski do UE jakie pojawiały się w społeczeństwach państw członkowskich.

Sam proces negocjacyjny składał się z sześciu etapów. Kolejne etapy to:

1. Screening, czyli przegląd polskiego prawodawstwa pod kątem jego zgodności z prawem wspólnotowym.

2 Przygotowanie i złożenie polskiego stanowiska negocjacyjnego, czyli dokumentu, w którym rząd polski składał oficjalną deklarację dotyczącą negocjowanego działu prawa europejskiego. Projekty stanowisk przygotowywały ministerstwa, przekazywały Zespołowi Negocjacyjnemu do uzupełnienia,, następnie kierowane do podzespołów w Ministerstwie Finansów, w celu analizy kosztów finansowych i w Rządowym Centrum Studiów Strategicznych, gdzie określane były koszty gospodarcze i społeczne. Potem stanowisko negocjacyjne trafiało pod obrady Komitetu Integracji Europejskiej, a następnie Rządu. Po przyjęciu przez Radę Ministrów było ono wręczane ambasadorowi przy Wspólnotach Europejskich tego kraju, który aktualnie sprawował przewodnictwo w Radzie UE.

3. W kolejnym etapie Polska otrzymywała stanowisko negocjacyjne państw Unii. Przekazanie wspólnego stanowiska negocjacyjnego Polsce uważane było za otwarcie negocjacji de facto. Oficjalne otwarcie negocjacji następowało na szczeblu ambasadorów lub ministrów spraw zagranicznych.