95110

Wprowadza on nowe ujęcie władzy, nie jako zespołu instytucji i aparatów zapewniających poddanie obywateli danemu państwu, ale jako strukturę działali gdzie przedmiotem jest jednostka stojąca w obliczu wyboru a celem — wpływ na ów wybór. Inaczej mówiąc, władza to wpływ, jaki rządzący wywierają na rządzonych za pomocą wiedzy, którą sami wytwarzają.

Z władzą łączy się więc wiedza, którą Foucault dzieli na dwa rodzaje:

connaissance — czyli wiedza formalna, konkretna dyscyplina, jak np. psychiatria czy medycyna; savoir — wiedza w ogólności, w jej codziennym znaczeniu:

Władza działa wraz z wiedzą w celu zwielokrotnienia produktywności jednostek, sprawuje nadzór, kontrolę nad nimi. Władza produkuje pewną wiedzę jednostek o nich samych (psychiatria, psychologia, medycyna). Jest więc w jakiś sposób wpisana w każdego z nas i nie ma przed nią ucieczki. Suwerenność jednostki określa więc stan jej wiedzy.

Giorgio Agamben zewnętrznośćf sfera publiczna) i wew.(sfera prywatna) zazębiają się ze sobą - i to jest charakt. postdemokracji.

Hardt i Negri mówią, że biowładza to władza bezgraniczna w rzęch znaczeniach:

1.    geograficznie(imperium nie ma granic terytorialnych)

2.    czasowo(imperium nie ma kresu histoiycznego)

3.    zakresowo( obejmuje wszyskie sfery życia społecznego)

Tutaj ważna saje się produkcja(konsumpcjonizm we współczesnym świecie) i pod nią zostaje podporządkowane społeczeństwo. Tu pojawia się problem relacji rzesza(społeczeństwo) -Imperiu, bo z jednej strony o Imperium rządzi światem, ale z drugiej rzesza rządzi Imperium.

Jak-gdyby-polityka od Slavoja Zizka, wg. Którego obecna myśl poliyczna chce znieść antagonizm poltyczny. Cztery wersje zaprzeczeń polityce:

1.    archepolityka, jako komiuńtarystyczna próba zdefiniowania tradycyjnej przestrzeni społecznej. Polityka w tym ujęciu staje się medium, dzięki kóremu obywatele stają się świadomi wzajemnych powiązań, państwo staje się instytucją, przestrzenią, która umożliwia obywatelom uzyskanie tej świadomości a obywatele wspólnotą, świadomą konieczności pracy na rzecz dobra wspólnego.

2.    parapolityka, to ujęcie akceptujące konlifkt polityczny, ale tylko w wymiarze legalnej rywalizacji o władzę.

3.    metapolityka marksistowska, konflikt polityczny jest uznany, ale właściwym miejscem konfliku powinny być procesy ekonomiczne.

4.    ultrapolityka Carla Schmitta, depolityzacja konfliku poprzez miliaryzację polityki. Rozwiązanie konfliktu poprzez wojnę my - oni.

Arche i ultra - tradycyjne, zamknięte wspólnoty i walka z wrogiem

Para i meta - nowoczesne,

meta i ultra - nieprzezwyciężalny antagonizm

arche i para - harmonijna współpraca

postmodernistyczna postpolityka - konflikt ideologii i rywalizacja partyjna zastępowane są współpracą ekspertów w dziedzinie technologii, ekonomii; wysL procesy negocjacji i kompromis.

Sabpolityka główne źródła to badania naukowe i prakyka medyczna; nie ma tu podziału władzy, cele społeczne są tylko skutkami ubocznymi powstałymi w wynku zamierzeń działania władzy. Wszysko zasadza się na tym, że to, co kiedyś miało monopol, już go nie