0006601

Pa.    ( 94 )    Pa.

sobie wybrał, uwalniając go z niewoli Egiptu, kazał on ukryć to przepasanie w lochu skały przy lądzie Eufratu, dla oznaczenia że Izraelici mieli być przeniesieni w niewolą z swego kraju do Chaldei, i zostawać tam przez czas długi w ukryciu i uciemiężeniu, bez czci zewnętrznej, bez kościoła, bez kapłana, bez króla,' i stać się w tym nader nędznym stanie przedmiotem wzgardy, i nienawiści ludów owego kraju. .Sprawię to, (mówi Pan) “ iż gnić będzie wyniosłość Jndy, i » zbytnia zuchwałość Jerozolimy , któ-* rzy nie chcą słuchać slow moich. . Jerem. Cap. 13.

PASCHA. Wyraz ten pochodzi ze słowa Chaldejskiego Pasach, znaczy przejście. Święto pod tein nazwiskiem było ustanowione na pamiątkę przejścia morza czerwonego, i przechodu w Egipcie Anioła niszczącego; Ex-terminator, który zabijał co tylko było w tym kraju pierworodnego, a o-calił wszystkie domy Izraelskie naznaczone krwią Baranka. Est cnim Phase, id est Iransitus Domini. Obrządki, które Bóg przepisał Izraelitom do obchodzenia tćj uroczystości, były następujące: Dziesiątego dnia pierwszego miesiąca, który się nazywał Nt-sati, powinni byli wybrać baranka bez wszelkiej skazy, i strzedz go aż do czternastego dnia tegoż miesiąca , którego to dnia, w wieczór powinni byli ofiarować go; gdy słońce zaszło piekli go, .Sby w nocy go pożywali z chlebcm bez kwasu, i sałatą leśną. Należało im używać chleba nie kiszo-nego, ponieważ nie było czasu do roz-czyuienia i zakiśnienia ciasta , a szczególniej przeto: żeby ten niesmaczny clileb przypominał im uciski, które ponosili w Egipcie, używali przy tem sałaty leśnej, ażeby pamiętali na gorycze i utrapienia ich przeszłej niewoli. Rozkazał im Bóg ażeby zjedli całego baranka w każdym domu , mając biodra przepasane, obuwie na nogach, i kij w ręku, to jest: żeby się znajdowali gotowi, jako podróżni do odbywania drogi. Ale ta ostatnia ceremonia była obowiązkiem tylko tej samój nocy, której mieli wyjść z Egiptu. Smarowali krwią ofiarowanego baranka drzwi i progi każdego domu, ażeby Anioł niszczący, gdy przechodził widząc tę krew, omijał domy nią naznaczone i ocałał pierworodne dzieci Izraelitów. Nakoniec miełi oni rozkaz ofiarować corocznie baranka tajemniczego, i jeść z niego mięso dla zachowania pamięci okazanego dobrodziejstwa Boskiego nad niemi, i ocalenia ich które otrzymali za pokropieniem krwie tćj ofiary. Zakazał im Bóg używać kiszonego chleba, przez całą oktawę tćj uroczystości. Obowiązek obchodzenia jej byt taki, że klokolwiekby jej zachowania zaniedbał , miał być śmiercią karany. Ex-terminabitur anima iltade populis suis. To słowo Pascha znaczy w piśmie, 1) Uroczystość Paschy, która trwała przez dni siedm. 2) Ten dzień sam, którego ofiarowano baranka, to jest czternasty dzień xiężyca. Ap-propinquavil dies festus Azymorum qui dicitur Pascha. 3) Dzień szabatu, który przypadał w tygodniu Paschy i praśnego chleba. Erat Para-sceve Pasckae, ten dzień był przygo-tónaniem do sabatu, który przypadał siódmego dnia Paschy. 4) Baranek Paschalny, który był ofiarowany czternastego dnia xiężyca pierwszego miesiąca. Fcnil dics Azymorum, in quo necessc erat occidi Pascha. 5) Chrystus sam nazwany jest naszą Paschą. Pascha tioslrum immolatus est Chri-slus. On prawdziwie jest barankiem zabitym na ofiarę ojcu swemu, dla okupienia ludzi od niewoli grzechu i piekła. Ow pierwszy był obrazem Jezusa Chrystusa tak doskonałym, iż w nim rozpoznać go można widocznie. Chrystus podług św. Piotra, jest barankiem bez skazy i bez szwanku. Wszedł on do Jerozolimy dziesiątego dnia pierwszego miesiąca, który był dniem, w którym powinien być przygotowanym baranek na Paschę, był zaś zabitym, ofiarą czternastego dnia o tejże godzinie, która była wyznaczona na zabicie baranka, który go wyobrażał. Krew'jego była wylana, ale żadna z jego kości łamana niebyła , ażeby się to ziściło na Chrystu. sic, co było wyrażone w piśmie o baranku paschalnym. Os non commi-nuetis ex co. Skropienie krwią baranka, zachowało Izraelitów od śmierci przez Anioła niszczącego wykonywanej ; przelanie krwie Chrystusa o-czyściło nas z wszelkiego grzechu i uwolniło z niewoli czartowskiej. Baranek powinien był być zjedzonym w tymże samym domu, gdzie go ofiarowano, ciało Chrystusa bywa pożywane tylko w kościele katolickim w pośród prawdziwej familii Ojca niebieskiego.

•    Trzeba go pożywać z chlem praśnym,

*    prawdy i czystości; z sałatą gorzką * umartwienia; w odzieniu podróżnych », To jest z zrzeczeniem się świata niniejszego, i z pragnieniem ojczyzny niebieskiej. I. ad Corinlh. Cap. o.

Pascha. Chrześcian, którą /Fiolka-nocą zowiemy, jest to uroczystość którą obchodzimy pierwszej niedzieli, która następuje po czternastym xiężyca, po wiosennein porównaniu dnia z nocą, na pamiątkę zmartwychwstania Zbawiciela świata. Nazywa się Pascha z powodu stosunku z ową, którą obchodzą żydzi. Ich Pascha była ustanowiona na pamiątkę przechodzenia Anioła zabijającego pierworodnych w Egipcie, i wyjścia z niewoli Egiptu. Chrześcianie zaś obchodzą swoję Paschę, na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa, to jest jego przejścia z śmierci do życia, przez zjednoczenie na nowo duszy swej /ciałem, które śmierć rozłączyła.

Wielkie były w kościele, w pierwszych wiekach sprzeczki względem dnia, w którym obchodzić należało uroczystość wielkanocną. Kościoły A-zyi, za czasów świętego Polikarpa, przeznaczały jej dzień czternasty xię-źyca Marca, któregokolwiek by dnia to wypadło, jako to zachowywali żydzi. Rzymianie zaś odprawiali ją tak , jako teraz w Niedzielę, która następuje po czternastym dniu xięźyca. Tc spory wzmogły się bardzo, tak dalece, iż Papież święty Wiktor wyklął Azy-anów, a przynajmniej pogroził Exkom-muniką, ale inne kościoły niepochwa-lając tego , co zdawało się być postępkiem za zbyt surowym, trwały w zjednoczeniu z Azyatyckicmi, aż do czasu Zboru Niceńskiego, który uchwalił: